راستش انقد تو بدترین شرایط وانمود به خوب بودن کردم که خودمم یه وقتایی واقعا باورم میشه که خوبم.
‌

بارون>>>>>

رنج واقعی؟
گذشتن از آدمی که خیلی میخواستیش.

داری چیزی رو تعریف می‌کنی یهو
دردش توی کل وجودت می‌پیچه اما
حفظ ظاهر می‌کنی، بزرگسالی همینه
دستاتو حلقه نمی‌کنی دور گردن کسی
زار بزنی، چون خودت دیگه الان
یه تکیه‌گاه محکمی.

آدمی که درد داره، داد میزنه.
اونی که خسته و بیحوصله است غُر میزنه.
اما آدمی که سِر شده دیگه هیچی نداره، خالی و تهی، فقط نگاه میکنه و نگاه میکنه....

‏سنم که بالا رفت فهمیدم دیگه فقط از آدم‌هایی که یاد گرفتن در لحظه زندگی کنن خوشم میاد. افرادی که برای آینده تلاشگر هستن اما حال رو له نمی‌کنن. دیگه پذیرفتم هر ارتباطی پایانی داره، باید عشق بگیرم و عشق بدم، فقط یه‌بار بجنگم، بعد بگذرم.

خیلی حسای بدی به خودم دارم واقعاا دلم میخواد خودمو بکشم

‏نه تنها من و تو “ما” نشدیم، بلکه
نصف منم از بین رفت.

یه سطحی از غم هست که
وقتی دچارش میشی شاید هیچ‌وقت استوری غم‌انگیز یا توییت یا هرچی که نشون بده غم داری نمیذاری.
و احتمالا برات خیلی سخت باشه با دوستات در موردش حرف بزنی.
بیشتر میخندی و کمتر بحث میکنی..
به خودت میای میبینی مدت خیلی زیادی هست که سکوت کردی و فقط صبر میکنی که بگذره..

چه‌ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم
"وحشی بافقی "