وقتی با حکم ابد و پنج سال، چهارده سال در زندان بمانی؛ دیدن منظره خیابان‌ها، ماشین‌های در رفت‌وآمد، درخت‌های وسط بلوار و چهره‌های مردم که با عجله در آمد و شدند، برای من حکم رفتن به یک تور تفریحی ویژه و دیدن زیباترین مناظر جهان را داشت. برای همین وقتی ۱۵ آذر ۱۴۰۳ من را صدا زدند و در محوطه زندان سوار ماشین کردند، در ابتدا حسی از شوق در وجودم جوانه زد، تا وقتی که با همراهان لباس شخصی که نمی‌شناختم از در زندان خارج شدیم و نفر جلوئی برگشت و اولین مشت محکم را به صورتم کوبید و به همکارش که کنارم بود گفت «چشم‌بند و دستبد این بی‌شرف….را بزنید!»

من در حالی که از شدت درد صورتم را گرفته بودم و در همان حال که دو مامور کناری، دستانم را برای زدن دستبند از روی صورتم کشیده و با فشار و خشونت به پشتم می‌پیچاندند, و نیز در حالی که آخرین رد مناظر بیرون زندان از مقابل چشمانم می‌گذشت، با زدن چشمبند با تاریکی مطلق مواجه شده و از خاطرم گذشت که«مختار قرار نیست به تور تفریحی بروی و احتمالا خبری از دیدن بلوار، درخت، ماشین و چهره‌های مردم رهگذر نخواهد بود!» اما هرگز فکر آن حجم از داغ و درفش و شکنجه را هم نمی‌کردم آن‌هم پس از ۱۴ سال زندانی بودن!

داشتم خودم را دلداری می‌دادم که:« من چهارده سال است زندانی هستم، با حکم ابد و البته به جرم ناکرده!، دیگر بیشتر از این چه می‌خواهند که قصد آزارم را داشته باشند!؟» در همین فکرها بودم که مشتی محکم به پائین شکمم زدند که از درد به خود پیچیده و حواسم نبود که گفتم:« من بیماری فتق شدیدی دارم نزنید لطفا!» مأمور کنار دستی که گوئی با شنیدن این حرف من احساسات سادیستیکش به غلیان آمده بود با پوزخندی گفت:”خوب چه بهتر!” و با فحاشی رکیک جنسی ادامه داد که:” که فتق داری! بلائی سرت بیارم که فتقت یادت بره” و باز با تمام قدرت با مشت به زیر شکمم ضربه زد. در طول مسیر تا به بازداشتگاه‌شان برسیم، با فحاشی‌های رکیک جنسی به مادر، خواهر و خانواده‌ام چنان آزارم دادند که درد مشت و سیلی زدن‌شان را کمتر متوجه می‌شدم. چند روز در بازداشتگاهی که بعدا فهمیدم متعلق به پلیس فتای اهواز است، به شدت شکنجه شدم.

نمی‌دانم چند روز گذشته بود که از شدت ضربات مشت و لگد که تعمدا بیشتر به زیر شکمم می‌زدند، از هوش رفتم؛ روی تخت بیمارستان و در حالی که با دستبند و پابند به تخت زنجیر شده بودم، به هوش آمدم و متوجه شدم، شخصی که احتمالا پزشک بود، دارد به مامورها اصرار و گاهی التماس می‌کند که:« این بیماری شدید فتق دارد و احتمال پاره شدن فتقش زیاد است، باید اینجا بماند و فوری عملش کنیم.» مأمورهای لباس شخصی گوئی دکتر با دیوار حرف زده، بدون اینکه پاسخی دهند، آمدند و بعد از زدن دستبند از پشت و چشمبند من را کشان کشان از تخت بیمارستان به شکنجه‌گاه‌شان بازگرداندند.

این #شکنجه شدن، همراه با فحاشی‌های رکیک جنسی به خانواده‌ام و بی‌هوشی دوباره و بردن به بیمارستان، اصرار دکتر به بستری و عمل فوری و بی‌توجهی مأموران، یک‌بار دیگر تکرار شد. در حالی که من کلا در اعتصاب بودم، تا زمانی که به زندان شیبان اهواز بازگردانده شدم. همه این رفتارهای غیرانسانی برای این بود که اسم من را در لیست تلفن‌های گوشی شخصی که بازداشت‌شده دیده بودند، من که چهارده سال است زندانی خودشان هستم!

وقتی به بند برگشتم اول فکر کردم بیش از یکی دو ماه است که من را برده‌اند و همبندی‌ها یادآور شدند که ۱۲ روز پیش تو را بردند، یعنی از ۱۵ تا ۲۷ آذر! الان که یک ماه از آن روزها می‌گذرد، احساس می‌کنم حفره‌ای عمیق در وجودم ایجاد شده!، نه به دلیل #شکنجه_فیزیکی، بلکه شکنجه و آزار روحی با فحاشی‌های جنسی مکررشان به عزیزانم، حفره‌ای که هرگز پر نخواهد شد.

مختار آلبوشوکه، #دی۱۴۰۳ ″

■■

" #مختار_آل_بوشوکه "در اسفندماه ۸۹ توسط نیروهای سرکوبگر حکومتی ( موسوم به امنیتی )در شهر #خلف_آباد یا #رامشیر در استان #خوزستان بازداشت شد. سپس در سال ۹۱ توسط شعبه ۳ دادگاه انقلاب اهواز به ریاست قاضی سید محمد باقر موسوی بابت اتهامات محاربه، افساد فی الارض، تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی و اقدام علیه امنیت ملی به اعدام محکوم شد. این حکم چندی بعد به حبس ابد تغییر پیدا کرد.

#سیسیل_کوهلر و #ژاک_پاریس در جریان یک سفر توریستی به #ایران، به اتهام ارتباط با فعالان صنفی معلمان و کارگران، بازداشت شدند. این دو از آن زمان تاکنون در بند ۲۰۹ زندانی هستند، جایی که گزارش‌ها  از شرایط سخت آن حکایت داشته است.

🔹
سیسیل کوهلر، شهروند فرانسوی که نزدیک به ۹۵۰ روز است در بازداشت به سر می‌برد، قرار است روز یکشنبه، چهارم آذر، در دادگاه انقلاب محاکمه شود. او از زمان بازداشت در بند ۲۰۹ زندان اوین، تحت نظارت وزارت اطلاعات، نگهداری شده است.

خواهر او، نوئمی کوهلر، تأکید کرده است که در ایران امکان برگزاری یک محاکمه عادلانه وجود ندارد. خانواده‌ی ژاک پاریس، همسر کوهلر که او نیز در #زندان است، هنوز درباره زمان دادگاه او توضیحی ارائه نکرده‌اند.

زندانیان سیاسی عقیدتی بند امنیتی زندان عادل‌آباد شیراز در طول هفته فقط مدت یک ساعت و نیم به هواخوری دسترسی دارند. به عبارتی ۶(شش)ساعت هواخوری در طول ماه.
علاوه بر این، محرومیت آن‌ها از سالن ورزشی، خدمات فرهنگی و عدم دسترسی به روزنامه و نشریات، وضعیتی را بر این زندانیان حاکم کرده است که می‌توان آن را مصداق بارز شکنجه دانست. این در حالی است که در زندان اوین و دیگر زندان‌ها، هواخوری اغلب از آمار صبح تا آمارعصر به صورت مستمر در اختیار زندانیان قرار می‌گیرد. در زندان عادل‌آباد شیراز بند سبز و بند قرآن، بندهای گزینشی هستند که روزی ۵ساعت به هواخوری دسترسی دارند.
اما ۱۴بند دیگر زندان که جمعیتی بیش از ۴هزار زندانی را در خود محبوس کرده‌اند، گاهاً تا ۲ماه از دسترسی به هواخوری محرومند.
یکی از زندانیان محبوس در بند۱۰ می‌گوید درهای هواخوری هر ۲ماه یک بار آنهم فقط زمانی باز می‌شود که گارد زندان قصد بازرسی از اتاق‌ها را داشته باشد.
ماده ۶۴ آیین‌نامه سازمان زندان‌ها و اقدامات تامینی و تربیتی تاکید می‌کند که حضور در هواخوری بر اساس برنامه موسسه سازمان است که حداقل ۲نوبت در روز و مدت آن هم نباید کمتر از یک ساعت باشد.

https://t.me/LaVoixDesPrisonniers

#زندان_عادل‌آباد_شیراز یکی از بزرگترین شکنجه گاه های کشور و چهارمین زندان بزرگ امنیتی خاورمیانه به حساب می‌آید.

,
"پرسش و پاسخ هایی درباره اوضاع حقوق بشر در ایران و مبارزه دادخواهان علیه اعدام و شکنجه "

توضیح:پرسشگر خواست به هر پرسش خیلی کوتاه( در حد یک تا دو پاراگراف پاسخ بدهم)، اگرچه معتقدم پاسخ کامل و دقیق به هر یک از این پرسش‌ها نیاز به توضیحات بیشتری دارد که در چند صد صفحه هم نمی گنجد، اما شرایط را پذیرفتم ،به این امید که همین فرصت‌های کوچک برای #اطلاع_رسانی را از دست ندهیم و تاثیرگذار باشد

?

https://freecyb.org/~/%D8%B3%D9%87%DB%8C%D9%84-%D8%B9%D8%B1%D8%A8%DB%8C/%D9%82%DB%8C%D8%A7%D9%85%20%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87%20%D8%A7%D8%B9%D8%AF%D8%A7%D9%85%20%D9%88%20%D8%B2%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%86

#حقوق_بشر #قیام_علیه_اعدام_وشکنجه

#تبعید #زندان #شکنجه #قیام_علیه_اعدام
#سهیل_عربی

«سید داود جعفری»، مامور اداره اطلاعات در بهداری زندان شیبان مانع درمان زندانیان می شود،او بارها از انتقال زندانیان سیاسی بیمار به درمانگاه جلوگیری کرده و درخواست‌های آنان برای دریافت مراقبت‌های پزشکی را نمی پذیرد.

زندانیانی که نیاز به اعزام به بیمارستان‌های خارج از زندان دارند، با پاسخ منفی از طرف این شخص مواجه می‌شوند و به آنها می‌گوید که درخواستشان بی‌فایده است، چرا که روسای اداره اطلاعات با اعزام آن‌ها به بیمارستان‌ها موافقت نمی‌کند.

شایان ذکر است که تعداد زیادی از زندانیان سیاسی و عقیدتی که با احکام طولانی مدت در زندان مرکزی (شیبان) اهواز محبوسند ،به علت عدم مراقبت‌های پزشکی و عدم اعزام به بیمارستان‌های خارج زندان دچار آسیب‌های جبران‌ناپذیری شده اند.

ارائه مراقبت‌های پزشکی به زندانیان از جمله وظایف سازمان زندانها و البته حقوق زندانیان است که متاسفانه به ویژه در زندان‌های شهرهای دور از تهران اوضاع بهداشت و درمان به مراتب فجیع تر است.

جابر صخراوی زندانی سیاسی مبتلا به ام اس که به تازگی سکته مغزی کرده از مرخصی درمانی و حتی درمان مناسب محروم است ،حتی اولین جلسه فیزیوتراپی جابر صخراوی در بیمارستان گلستان انجام نشد،عوامل امنیتی استان از انتقال صخراوی به بیمارستان، جهت برگزاری این جلسه جلوگیری کردند.
غلام‌حسین کلبی و ده ها زندانی دیگر هم سالهاست که از نبود خدمات درمانی رنج می برند..
#اهواز #شیبان #حقوق_بشر

عباس دریس،نسیم غلامی سیمیاری،اکبر رز و صدها انسان دیگر در خطر اعدام هستند.
زندانیان در فشافویه،چرمشهر،قرچک ورامین،قزلحصار، شیبان اهواز،بوشهر،ایرانشهر حتی از آب آشامیدنی و تهویه مناسب محرومند،سیستم‌های خنک کننده / کولر در اکثر زندانهای مناطق گرمسیری خراب است،
بسیاری از زندانیان از درمان محرومند...
https://t.me/LaVoixDesPrisonniers

#دادخواهان_دربند را فراموش نکنیم