دستِ ما هرگز نمی‌افتد به دورِ‌ گردنی
هیچ‌کس ما را پذیرا نیست، تقصیریم ما

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

یتیم‌های بسیاری روی دستم مانده‌اند؛ بیت‌ها را می‌گویم. خیلی‌هایشان را اصلا یادم نیست کی زاده‌ام و از وجود بیشترشان بی‌خبرم. داشتم گوشی قدیمی‌ام را می‌گشتم که لابلای نوشته‌ها، به این برخوردم. دوست ندارم بهش دست بزنم و به‌اصطلاح چکش‌کاری کنم؛ چون حالا منظومه‌ی فکری و زبانی من با ۴ ۵ سال پیش فرق کرده است؛ پس همین‌طوری می‌نویسمش:

به جز فراق برایم چه کرده‌اند مقدر؟
نصیبم از تو چه بوده؟ بلای هجر مکرر

به‌رغم این‌همه دوری، مقیدم به صبوری
گُلم که بر لبِ گوری، شدم ز داغ تو پرپر

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

ویرانم آنچنان که نیایم به کارِ خویش
پنهانم آنقَدَر که گمم در جوارِ خویش

لب بستم از کلام، به اندازه‌ای که خود
رغبت نمی‌کنم بنشینم کنارِ خویش

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

به روزِ کوتهِ وصلم امیدواری بود
شبِ بلندِ جدایی اگر سحر می‌شد

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

گاهی ز شوق و گاه ز حرمان گریستم
هم روزِ وصل و هم شبِ هجران گریستم

یاری ببین که هیچ قصوری نکرد اشک
اندک نشد اگرچه فراوان گریستم

هرکس میانِ گریه به دلداری‌ام شتافت
نامِ تو را که برد، دوچندان گریستم

از سرنوشتِ خود چه بگویم؟ که از ازل
دشوار خنده کردم و آسان گریستم

چیزی نداشتم به جز اشکِ ندامتم
هرجا شدم ز گریه پشیمان، گریستم

غیر از تو واقف‌اند جهانی به حالِ من
پیداست حالم، از تو چه پنهان؟ گریستم

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

مرگ نزدیک است تا از دوستان دوریم ما
این نفس‌ها اختیاری نیست، مجبوریم ما

سهمِ ما یک بوسه بود آن هم به هنگامِ وداع
هیچ‌کس ما را نمی‌خواهد، لبِ گوریم ما

هرکه می‌زد دستِ رد بر سینه‌ی ما آشکار
در خفا می‌خواست ما را، آبِ انگوریم ما

این‌که می‌بینی به رغمِ توبه مستیم و خراب
از شرابِ سالیانِ پیش کیفوریم ما

هر نفس خالی شدیم از اشتیاقِ زیستن
مرگ نزدیک است یا از زندگی دوریم ما؟

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

ساختم با نبودنت، اما
بی تو بودن به من نمی‌سازد

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

از انتظارِ پس از هجر، زنده برگشتم
کجاست مرگ؟ که اکنون حریف می‌طلبم

#انسیه_آرزومندی

@hadise_arezumandi

فریاد می‌کشند که آرام‌مان کنند
شلاق می‌زنند مگر رام‌مان کنند

بیهوده دل مبند، که اینان ز چنگ مرگ
بیرون کشیده‌اند که اعدام‌مان کنند

خوردیم و زنده‌ایم، مگر مانده است باز
زهری که در پیاله‌ی ایام‌مان کنند

ما در بلا چنین قد و بالا کشیده‌ایم
سرویم اگر حریر بر اندام‌مان کنند

خیری ندیده‌ایم از این زندگی هنوز
جمعی بر آن سر-اند که ناکام‌مان کنند

از پختگی گذشت دگر، سوختیم ما
کِی می‌شود‌ به وعده دگر خام‌مان کنند؟

#انسیه_آرزومندی

من و هم‌نسل‌های من در بدترین روزهای تاریخ این سرزمین بزرگ شدیم و ریشه گرفتیم. روزهایی که زیر پاهای‌مان خون ریخته بود، از در و دیوار خون ریخته بود، از دهان‌های حق‌گو خون ریخته بود، از چشم بینایان خون ریخته بود. به ما زادگان دهه‌ی شصت، خون خوراندند تا خفه‌خون بگیریم. نسل جدید اما از اینکه در خون‌ خود آغشته شوند، هراسی ندارند. بنازم به این شجاعت.

@hadise_arezumandi

در سینه‌ام چنین که غمت جا گرفته است
جایی نمانده است برای غمی دگر

#انسیه_آرزومندی