‏یه شب‌هایی انقدر درگیر فکر و خیال میشم که یهو به خودم میام می‌بینم مرز فروپاشی روانی رو هم رد کردم.

‏آدما اون قدر با ارزش نیستن که ما بخواییم بهشون اصرار بکنیم که بمونید یا نمونید.

‏من میگم خوبم و بعدش تا مدت‌ها به فکر فرو میرم.

‏وقتی توی بدترین حالت سعی کنی حال یکیو خوب کنی و اون بهت آسیب بزنه، این تویی که هرگز خوب نمیشی.

‏دیگه برام مهم نیست چی میشه، از احتمالات خستم.

‏جوری ازش رد شو انگار هیچوقت نمیشناختیش، چون واقعا هم هیچوقت نشناختیش.

من همش خودم قانع می‌کنم که دیگه رفت و همه چی تموم شد،زندگی جدید و برنامه جدید،یهو یه شب خیلی اتفاقی دستام برای بغل گرفتن آغوشش گریه می‌کنه.

اون لحظه‌ای که در برابر لبخندهات میخندم و خوشحالم اوج‌ آسیب پذیری منه.

حس میکنم قراره تو یکی از بحث هایی همیشگی که با خانوادم دارم از دست برم.

یعنی چی که نفهمیدی من دوستت دارم،کوصخل من بهت سلام کردم.