@Somber_Life
اگر ميتوانستم تو را از غمها دور نگه ميداشتم و كاري ميكردم كه هيچگاه اشك از چشمانت سرازير نشود مگر براي خنده هاي بدون وقفه .
اگر ميتوانستم تو را از سختي ها دور نگه ميداشتم و دنيا را هميشه به كامت ميگرداندم .
اگر ميتوانستم كاري ميكردم كه هيچگاه اسيب نبيني و دلت نشكند .
اگر ميتوانستم كاري ميكردم كه هيچگاه نااميد نشوي .
اگر ميتوانستم خيلي كارها برايت ميكردم .
اما نميتوانم .
من نميتوانم دنيا و قوانين دنيا را تغيير دهم ؛ نميتوانم كاري كنم كه پير نشوي ، كه طرد نشوي ، كه اشتباه نكني كه اسيب نبيني !!
من هيچگاه نميتوانم شبيه يك احمق با تو برخورد كنم و به تو بگويم همه چيز درست ميشود .
من نميتوانم به تو دروغ بگويم كه قرار است هميشه احساس خوشبختي كني !
من نميتوانم چيزي را تغيير دهم كه در دستان من نيست !
اما ميتوانم يك كار انجام دهم .
من ميتوانم در تمام لحظاتت همراهت باشم و از تو حمايت كنم .
من ميتوانم در تمام غم ها ، خشم ها و نااميدي ها كنارت باشم تا تو با خيال راحت تجربه كني .
من مسئوليت تو را قبول ميكنم در هر شرايطي كه باشي . در هر موقعيت سختي كه باشي .
سخت ترين موقعيت ها را تصور كن !
تلخ ترين از دست دادنها، از دست دادن پدر و مادر ، فرزند و برادر . تمام سرمايه زندگي ات ، زيبايي ات .
تمام برچسب هاي دنيا را تصور كن ، تمام قضاوتهاي بيرحمانه ي مردم را ؛ بيوه، ورشكسته ، زشت ، اجاق كور ، لنگ، سطح پايين، بي پول ، بي كلاس،...
تصور كن ، تمام اينها را !
تصور كن تمام آن لحظاتي كه از ترس نميتوانستي راه بروي ، حس كن آن ترس را!
حالا به چشمهاي من نگاه كن؛ تو دوام خواهي آورد چون من دوستت خواهم داشت براي هميشه .
چون تمام سختي ها ، برچسب ها و ترسها فقط بخشي از اتفاقاتي هستند كه براي تو افتاده و من مسئوليت تمام تو را قبول ميكنم .
تو براي من ، جدا از هر انچه كه برايت اتفاق افتاده و جدا از هر انچه كه ديگران فكر ميكنند، وجود داري و ارزشمند هستي .
تو براي من كامل و زيبايي با تمام تجربه هاي سخت و زخم هاي خوب نشده ات .
تو براي من ، من هستي .
دوام خواهيم اورد...

[ #پونه_مقیمی ]

@Somber_Life

@Somber_Life
در من کسی پیوسته می گرید
این من که از گهواره با من بود
 این من که با من
 تا گور همراه است
 دردی ست چون خنجر
 یا خنجری چون درد
 همزاد ِ خون در دل
ابری ست بارانی
 ابری که گویی گریه های قرن ها را در گلو دارد
 ابری که در من
یکریز می بارد
 شب های بارانی
 او با صدای گریه اش غمناک می خواند
 رودی ست بی آغاز و بی انجام
 با های های گریه اش در بی کران ِ دشت می راند
 پیری حکایت گوست
کز کودکی با خود مرا می برُد
در باغ های مردمی گریان
 اما چه باغی ؟ دوزخی کانجا
 هر دم گلی نشکفته می پژمرد
مرغی ست خونین بال
 کز زیر ِ پر چشمش
 اندوهناک ِ سنگباران هاست
 او در هوای مهربانی بال می آراست
- کی مهربانی باز خواهد گشت ؟
 - نه ، مهربانی
 آغاز خواهد گشت
از عهد ِ آدم
 تا من که هر دم
 غم بر سر ِ غم می گذارم
 آن غمگسار ِ غمگساران را به جان خواندیم
وز راه و بی راه
 عاشق وش از قرنی به قرنی سوی او راندیم
 وان آرزوانگیز ِ عیار
 هر روز صبری بیش می خواهد ز عاشق
 دیدار را جان پیش می خواهد ز عاشق
 وانگه که رویی می نماید
 یا چشم و ابرویی پری وار
 بازش نمی دانند
 نقشش نمی خوانند
 دل می گریزانند ازو چون وحشتی افتاده در آیینه ی تار !
 هرگز نیامد بر زبانم حرف ِ نادلخواه
اما چه گفتم ؟ هر چه گفتم ، آه
پای سخن لنگ است و دست واژه کوتاه است
 از من به من فرسنگ ها راه است
 خاموشم اما
 دارم به آواز ِ غم خود می دهم گوش
وقتی کسی آواز می خواند
 خاموش باید بود
 غم داستانی تازه سر کرده ست
 اینجا سراپا گوش باید بود :
 - درد از نهاد ِ آدمیزاد است !
 آن پیر ِ شیرین کار ِ تلخ اندیش
 حق گفت ، آری آدمی در عالم ِ خاکی نمی آید به دست ، اما
 این بندی ِ آز و نیاز ِ خویش
هرگز تواند ساخت آیا عالمی دیگر ؟
 یا آدمی دیگر ؟ ...
- ای غم ! رها کن قصه ی خون بار !
چون دشنه در دل می نشیند این سخن اما
 من دیده ام بسیار مردانی که خود میزان ِ شأن ِ آدمی بودند
وز کبریای روح برمیزان ِ شأن ِ آدمی بسیار افزودند
 - آری چنین بودند
 آن زنده اندیشان که دست ِ مرگ را بر گردن ِ خود شاخ ِ گل کردند
 و مرگ را از پرتگاه ِ نیستی تا هستی ِ جاوید پُل کردند
 - ای غم ! تو با این کاروان ِ سوگواران تا کجا همراه می آیی ؟
 دیگر به یاد ِ کس نمی آید
 آغاز ِ این راه ِ هراس انگیز
 چونان که خواهد رفت از یاد ِ کسان افسانه ی ما نیز !
 - با ما و بی ما آن دلاویز ِ کهن زیباست
 در راه بودن سرنوشت ِ ماست
روز ِ همایون ِ رسیدن را
 پیوسته باید خواست
 - ای غم ! نمی دانم
 روز ِ رسیدن روزی ِ گام ِ که خواهد بود
 اما درین کابوس ِ خون آلود
 در پیچ و تاب ِ این شب ِ بن بست
 بنگر چه جان های گرامی رفته اند از دست !
دردی ست چون خنجر
یا خنجری چون درد
 این من که در من
 پیوسته می گرید
 در من کسی آهسته می گرید...

[ #هوشنگ_ابتهاج ]

@Somber_Life

“تو”اما وارد رگ هایم شدی و همه چیز تمام شد،خیلی سخت است که بخواهم از تو شفا یابم. #غسان_کنفانی رادیو خیابون ❄️ Streetradio

“تو”اما وارد رگ هایم شدی و همه چیز تمام شد،خیلی سخت است که بخواهم از تو شفا یابم.

#غسان_کنفانی
رادیو خیابون ❄️
Streetradio

‌بیمار غمم؛ عین دوایی تو مرا...
@Somber_Life

@Somber_Life

@Somber_Life
تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
برای برفی که آب می شود دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم
تو را به خاطر خاطره ها دوست می دارم
برای پشت کردن به آرزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می دارم
تو را به خاطربوی لاله های وحشی
به خاطر گونه ی زرین آفتاب گردان
برای بنفشی بنفشه ها دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست می دارم
تورا برای لبخند تلخ لحظه ها
پرواز شیرین خاطره ها دوست می دارم
اندازه قطرات باران ، اندازه ی ستاره های آسمان دوست می دارم
تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه ی کسانی که نمی شناخته ام … دوست می دارم
تو را به جای همه ی روزگارانی که نمی زیسته ام … دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و برای نخستین گناه
تو را به خاطر دوست داشتن … دوست می دارم
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی دارم، دوست می دارم...

[ #پل_الووار ]