هیچوقت؛ هیچوقتِ هیچوقتِ هیچوقت آسمونِ داخلِ شهر تهران رو اینقدر پرستاره و شفاف ندیده بودم! فوق‌العاده‌ست خدایا، این همه ستاره نمیتونه واقعی باشه!

دلم میخواد اینجا مثل قبلا متن‌های طولانی بنویسم و عکس‌های مربوط بهش رو پست کنم، ولی هرچی فکر میکنم، هیچ موضوعی ندارم که بخوام تعریف‌ش کنم.

روزی که تصمیم گرفتم اون چنل از حالت حرف زدن‌های مخفی خارج بشه و جایی تحت عنوان -اداره پست متروکه- شکل بگیره، خوب میدونستم که قرار نیست همه‌ی نامه‌‌ها فقط برای بابا نوشته بشن، اما عنوان نامه‌ها با اختلاف بسیار زیادی برای بابا بوده و هست، هرازگاهی که با شخص خاصی کار داشتم، عنوان نامه تغییر میکرد و حتی شمایل رسمی‌تری نسبت به نامه‌های قبلی داشت. حالا اما چند روزی میشه که نامه‌ها یکی بعد از دیگری، دارن برای امام‌رضا نوشته میشن، توی روزهایی که دستم به نوشتن نمیره، نمیدونم...شاید حتی فراموش کردم که چطور میشه نوشت و گفت و توضیح داد، دارم پشت سر هم کلمه ردیف میکنم براش، توی نامه، جلوی پنجره، رو به آسمون، موقع تنها راه رفتن توی خیابون، نیمه شب زیر پتو و خیره به سقف اتاق، وقت‌هایی که بقیه خوابن توی تراس و خیره به ستاره‌ها، وقت‌هایی که کتاب میخونم و حواسم به متنش نیست، وقت‌هایی که جلوی تلویزیون نگاهم به تصاویره اما ذهنم نه، وقت‌هایی مثل الان سر کلاس، وقت و بی‌وقت، یک نفر که شده پناه ثابتم؛ امام‌رضا.

برای اکتبری که گذشت هیچوقت دلتنگ نمیشم.

گیاه هدیه دادن، واقعا از زیباترین کارهاست.✨

کاش هرسال پاییز -مهرگان- رو جشن میگرفتیم.
واقعا یکی از جذاب‌ترین جشن‌های باستانی‌ ایرانه.

اینجا چنل خودمونه؛ من و بقیه‌ی دوستامون یعنی.
اون پیام‌هایی که گرگ داره هم مال منه.🐺🕶

هری‌پاتر با وجود شاهکار بودنش،
به گرد پای دنیایی که تالکین ساخته نمیرسه.

خیلی غم‌انگیزه که خانواده‌م نمیذارن -پایه نیستن- که براشون از درس‌ها و مباحث جذابی که توی دانشگاه یاد میگیرم اجلاس برگزار کنم و یه دور همون مطالب رو توی خونه تدریس کنم.

میشه لطف کنید یه صلوات بفرستید ؟