تا یادم نرفته ایشون هم دیروز رسیدن.

ماجرای حمله هوایی درسدن، در آمریکای آن زمان، شهرت چندانی نداشت. عده معدودی می‌دانستند که بمباران درسدن، مثلاً، از بمباران هیروشیما به مراتب بدتر است. البته من هم نمی‌دانستم. تبلیغات چندانی در این مورد نشده بود.

~ سلاخ‌خانه شماره پنج، کورت ونه‌گات

آه ای حضرت والا، با بچه‌هات چه کردی؟... پروردگارا، ای برپاکننده‌ی رستاخیز، نباید این بازی زجرآور و کُشنده را با فرزندان خیالی‌ات راه می‌انداختی. کاش نمی‌خوابیدی... پروردگارا، نباید غمگساران بازی‌گوش و قراضه‌ای مثل ما را راهی دنیا می‌کردی، چنین بچه‌هایی را...

~ تریستسا، جک کرواک

دریای زمین تموم شد. همچنان بزرگ‌ترین مشکل کتاب‌های مجموعه اینه که کل اتفاقات داره توی ۵۰ صفحه‌ی آخر می‌افته و باقی کتاب مجموعه‌ای از خواب‌ها و فکر‌های بچگونه‌ی کاراکتر‌هاست.
توی جلد آخر تقریباً ۴ یا ۵ صفحه کامل داشت خواب‌هایی که افراد متفاوت می‌دیدن رو یک به یک تعریف می‌کرد، خواب‌هایی که شاید به جز یکیشون باقی اون‌ها در ادامه‌ی داستان خیلی بی‌اهمیت بودن.
با تمام این اوصاف شاید نمره‌ی خیلی بالایی از من نگیره، اما از خوندن مجموعه‌ش پشیمون نیستم. نه قلم نویسنده‌، بلکه دنیای اون باعث می‌شه پیشنهاد بکنم حتماً به دریای زمین سر بزنین.

عشق معادلات را به هم می‌ریزد. باورش سخت‌ است که در چنین بلوایی هم بشود عاشق شد. ما می‌شویم و برای کسی که جنگ معشوقش را روانه‌ی گورستان می‌کند، جنایتکار با جنایتکار فرقی ندارد؛ قهرمانی در میدان نیست و هیچ‌کس حافظِ کسی نیست، وقتی تن‌های جوان به گورستان خفته‌اند.

~ کورسرخی، عالیه عطایی

استراگون:  خب، بریم؟
ولادیمیر:    آره، بریم.
[حرکت نمی‌کنند.]

~ در انتظار گودو، ساموئل بکت.

ای خدا، چرا با فرشته‌های مادرزادی‌ات چنین کاری می‌کنی، این زندگی مصیبت‌بار، این صحنه‌ی آت‌و‌آشغالیِ اخ‌وتُفی، پر شده از گُه و درد و مردن؟ نمی‌توانستی ما را تو بهشتِ سوت‌وکوری جا بدهی که همگی دور هم خوشحال باشیم؟ نکند خودآزاری، ای پروردگار؟! نکند هرچه را که ببخشی ده برابر بخواهی؟! نکند از همه بیزاری؟!

~ تریستسا، جک کرواک