تمام آنچه که به عنوان نور می‌پنداشتیم، در نهایت چیزی جز یک تاریکی بزرگتر نبود.

از بین آثار مهمی که تو سال ۲۰۲۴ به تماشاشون نشستم، تک انتخاب من برای بهترین فیلم سال، این اثر غیرمنتظره از سینمای هنده. فیلمی که با روایت استادانه‌اش، به سختی میشه ایرادی بهش وارد کرد.
و صد البته که برای ما تماشاگر‌های ایرانی بخاطر شباهات بی‌نظیرش به جامعه و فرهنگ خودمون، جایگاه ویژه‌تری‌ داره.
اصلی‌ترین تم فیلم میشه گفت شکاف‌های عمیق فرهنگی جامعه، تقابل نسل‌ها و گیر کردن جایی میان سنت و مدرنیته‌اس.

فیلم دو کاراکتر اصلی به نام‌های آنو و پرابها‌ ارائه میده که با همدیگه همکار و همخونه هستن. آنو به عنوان نماینده نسل جدید، سرشار از اشتیاق زندگیه. درگیر یه رابطه عاشقانه پرشوره و تو دل جامعه سنتی هند، ابایی نداره که با معشوقش توی انظار دیده بشه. تو روابط جنسیش‌ بی‌پرواست و اهمیتی به حرفهایی که همکاراش پشت سرش میزنن، نمیده.
از طرف دیگه، پرابها رو داریم که نماینده نسل میانیه. اون چند سالی است که ازدواج کرده و شوهرش همون اوایل ازدواج برای کار می‌ره آلمان و الان دیگه مدت‌هاست‌ که خبری ازش نیست. خیلی واضحه که همسرش دیگه رهاش کرده و مشغول زندگی جدید خودشه. اما پرابها از پذیرش این حقیقت مستاصله. اون هرگز نمیتونه نزدیک شدن مردی رو به خودش بپذیره، چون درگیر یه تعهد کورکورانه‌اس و به خودش برچسب «زن شوهردار» رو زده. شوهری که حتی با وجود عدم حضورش، تعریف کننده هویت پرابها میشه.

فیلم یه کاراکتر خیلی مهم دیگه داره، که یکی از پیرنگ های اساسی فیلم رو تشکیل میده. همسایه پرابها، پیرزنی به اسم پارواتی که دولت تو فرایند پروژه‌ نوسازی شهر و خراب کردن ساختمان های قدیمی، قصد داره خونه‌اش رو تخریب کنه و به‌جاش یه واحد آپارتمان بهش بده. اما مشکلی که هست اینه که پارواتی، که شوهرش حالا مرده، باید مدرکی ارائه کنه که نشون بده به عنوان همسر قانونی این مرد، تو این خونه باهاش زندگی کرده. پارواتی اما مدرک مستندی نداره. طعنه آمیزه که برای ۲۶ سال تو اون خونه زندگی کرده و تمام هویت و موجودیتش خلاصه میشه تو برگه کاغذی که بتونه ثابت کنه همسر اون مرد بوده. فیلمساز نشون میده که تو این جریان گذار به مدرنیته ظاهراً دیگه جایی برای نسل گذشته نیست و نهایتا چاره‌ای ندارن جز اینکه برگردن به روستاهایی که توشون‌ به دنیا اومدن.

پرابها به زیبایی از خودش کاراکتر درمانده ای رو به نمایش می‌ذاره که جایی میان سنت و مدرنیته‌اس. همون نقطه‌ای که شاید ما متولدین دهه شصت و هفتاد توی ایران خیلی خوب درکش میکنیم. همون مرزی که گویی سرگردان هستیم بین آموزه‌ها و زیست سنتی خانواده و جامعه و همینطور مدرنیسمی که به شکلی کج و کوله وارد فرهنگ نسل جدید‌تر شده و ما هم باهاش سر و کار داریم. و این وسط هیچی سخت‌تر تعریف کردن یه هویت مستقل برای خودت نیست.

نیم ساعت پایانی فیلم به معنای واقعی شاهکاره. شهامت فیلمساز برای حرکت به سمت رئالیسم جادویی، بعد از نود دقیقه‌‌ی کاملا رئال، از اون تصمیمات جسورانه‌ایه‌ که منتج شده به یه تجربه متفاوت و دلچسب. پرابها برای پذیرش و فهم واقعیت، چاره‌ای نداره جز اینکه ازش فرار کنه و ابتدا تو واقعیت ذهنی خودش، دست به خلق و بازتعریف هویت خودش بزنه؛ و درنهایت موفق بشه به اینکه آزادی، زنانگی و استقلال رو برای خودش تعریف کنه.
تماشای این فیلم شگفت‌انگیز رو از دست ندین.

All We Imagine as Light (2024) • Movie
--------------
CiMDB