صبح شنبه رو با تکرار هزارباره ی «بالاتر از گل بهش نگید، یه وقت خانوم بدش میاد. از عشق و عاشقی نگید، یه وقت خانوم بدش میاد» توی مغزم شروع کردم.
باز نسبت به دیروز شروع بهتریه.

من خودم را بازیافتم و لبخند زدم، آقای نرودا.

خواب عجیبی دیدم دیشب. یه رازی که توی همون خواب توی قلبم بود رو یه جای بزرگی مثل پارک بین یک عالمه آشنا و غریبه گفته بودم. انقدر آروم شبیه یه زمزمه‌ی گذرا که حتی مطمئن نیستی توو ذهنته یا واقعا شنیدیش. اما من مطمئن بودم همه شنیدنش. مطمئن بودم دهن به دهن می‌چرخه. همه می‌فهمنش. بعد ولی اصلا حالم بد نبود. یه غمی از اون برهنگی عجیب داشتم اما احساس سبکی می‌کردم. انگار اون چیزی که توی قلب داشتم انقدر بزرگ و عزیز بود برام که شکوه نمایشش به غمش می‌ارزید. شبیه رژگونه بود روی صورتم و انگار هرجا میرفتم همه میدیدن این اون دختریه که انقدر صبور و انقدر قشنگ این رو گفته و بعد رفته. بی‌اهمیت به نتیجه. چون نتیجه اون حس باارزشی که درونته رو تغییر نمیده.

بیدار که شدم میدونستم جهان به آدمی شبیه به من داره چی میگه، اما حرف‌هاش رو قایم کردم زیر بالش و از جام بلند شدم. شبیهِ هرروز.

بعد میگم گونه ی انسان همیشه همین بوده نازنین. از دیزنیِ توی ذهنت بیا بیرون، در این سال سی.

دیشب فکر میکردم اون صبر و تحمل و مقاومتی که در گِل آدمی نهاده باری تعالی، خیلی خوشبینانه و امیدوار بوده. فکرشو نمیکرده انسان به اینجاها هم برسه. معادلاتش به هم ریخته.

زندگی روزمره مون داره شبیه پیجای تئوری توطئه میشه.

ولی خوبه. نسل ما بی اعصابی همو درک میکنه. وقتی من بعد دوازده ساعت با سردرد ناشی از اعصابِ فرسوده شده از سرکار و ترافیک میام خونه درک میکنم که مدرس زبان اعصاب نداشته باشه. چرا باید داشته باشه؟
همین که به اینهمه فرسودگی هم تنه نزنیم همو نپاشیم رو زمین کافیه.

اون دختره با تیشرت سبز و یه خرس گنده روش که بند کتونیای نارنجی ازش آویزونه امروز، منم.

برام مهم نیست آدم ها چندسالشون باشه و چقدر بچه باشن. همین جمله من نژادپرستم کافیه. من متعصبم کافیه. من فکر میکنم جمهوری اسلامی حداقل امنیت داده بهمون کافیه. توی این دریای اطلاعات و مدیا و آگاهی، اینکه تو انتخاب کنی توی تاریکی و کوری ادامه بدی، برای شناختنت کافیه. کافیه دیگه.

ولی ما از آدمایی که خودشون خودشونو توو جنگ میکشتن و بچه های شونزده هیفده ساله رو میبردن برای جنگیدن، انتظار عجیبی از رحم و انسانیت داشتیم.