من میشم اون بوسه‌ای که رو اشکات میخوابه، من میشم اون لبخندی که کنار لبت میشینه، من میشم اون بادی که تو موهات میرقصه، من میشم اون خواب قشنگی که یادت میمونه، من میشم آغوشی که دردات فراموشت بشن، من میشم یه پناهگاه واسه تو تا یادت نره که هنوز زنده‌ای.

کتاب‌ها من را به جاهایی می‌بردند که من هرگز نمی‌توانستم بروم. زندگی‌هایی که هرگز شاهدش نبودم را با من در میان می‌گذاشتند. احساسات و رخدادهایی که هرگز نمی‌توانستم تجربه کنم را در همهٔ آن کتاب‌ها می‌توانستم پیدا کنم.

-بادام

همیشه وقتی توی ذهنم تو با اخم کمرنگی بهم می‌خندی و می‌شینی تا فقط بهم گوش بدی، از خودم می‌پرسم منم می‌شنومت؟ خوب می‌شنومت؟ می‌بینمت؟ حس چی؟ حست می‌کنم عزیزترینم؟
وقتی اسم عشق میاد، چیز‌هایی که ازت نوشتم برام زنده می‌شه، تو می‌دونی چطوری تمام اون نوشته‌ها توی ذهنم مثل یک فیلم رنگی با عطر تنت می‌گذره و برای همین همیشه لبخند می‌زنی.

خیلی خوشگله

صوفی اهنگ برای آخر شب؟