حقیقتشو بخوام بگم
از بعد کنکور تیر لای کتابمم باز نکردم
هعی امروز فردا کردم
منتظر ساعت رند موندم
منتظر شنبه طلایی موندم
خوب شدن وضع زندگی و هزار چیزدیگه
تهش چیشد؟
افتادم تو نقطه منفی صفر
منیکه بعد کنکور باخودم عهد بستم امسال همچی فرق میکنه و دیگه قرارنیست اون اشتباهات تکرار بشه
ولی خب هیچی اونجور که فکرمیکردم نشد
الان تو شرایطیم که از سالای قبلم بدتره
تاحالا کلی قول دادم که یه شروع خوب داشته باشم و این داستانو تموم کنم
هربارشو با کوتاهی خودم خراب کردم
ولی یجایی باید این سیکل معیوب تموم بشه
مهم نیست چقدر دیره باید ته تلاشتو بکنی
اگه انجامش ندی اون حس مضخرف بی عرضه بودن و ازدست دادن فرصت ها نابودت میکنه
حداقل منیکه امسال سومین سالیه که توهمین موقعیت موندم خوب درک میکنم چقدر از دست دادن روزا قراره پراز حسرت و ناراحتی بشه برام
اما نمیخوام بزارم دوباره اون احساس تکرار بشه و سرجلسه هزار بار خودمو لعنت کنم
مهم نیست چندروز مونده
من باید ازتک تک ثانیه هاش استفاده کنم و خودمو برسونم...

ازیطرف میدونی تنها راه نجاتت همین کنکور لعنتیه
ولی از یطرف دیگه یه حس تنبلی مضخرفی وجود داره درونمون که نمیزاره اونجور که باید براش تلاش کنیم
مثل این میمونه هعی میخوای بری جلو ولی انگار یچیزی ازجلو هلت میده به عقب

حقیقتا وقتی بعدازظهرا میخوابم تبدیل به یه خرس میشم که هیچجوره بیدار نمیشه و دلش میخواد فقط بخوابه
واین بدهه

حقیقتا حوصله مجازی رو نداشتم این روزا درحدی که پی وی های سین نزده اون گوشه چشمک میزنن
فک نمیکردم بعد کنکور قراره همچی انقد مضخرف پیش بره

نمیدونم از کجا شروع کنم به تعریف
این چندروزی که نبودم مثلا قرار بود به جمع بندی بگذره ولی شکم درد بدی اومد سراغم دیگه درگیر اون شدم تا دوروز پیش دردش زیاد نبود دراون حد ولی دقیقا روز قبل کنکور باعث درد پهلوی راستم شد و دیگه پنجشنبه رو بستری شدم دکتر ترخیص نکرد و خانوادم با رضایت خودشون بخاطر کنکور امضا دادن و اورنم خونه
خیلی شب بدی بود خیلی
تانصف شب از درد بیدار بودم فک کنم کلا2ساعتم نخوابیدم هرچی مسکن تو بیمارستان بهم زدن توی خونه یه مسکن قوی زدم اصلا هیچ فاییده ای نداشت شاید اگه دست من بود اصلا نمیرفتم سرجلسه وقتی صبح بیدارشدم فقط از درد گریه میکردم و میگفتم چجوری کنکور بدم من عاخه
مامانم حالمو دیدم زنگ زد برا پدرم
پدرم نزاشت میگف هرجوری هست بره یسال زحمت کشیده یعنی چی نره بعد گوشیو با عصبانیت قطع کرد
حق داشت چی فکر میکرد از وضعیتم و چیشد
دیگه ساعت7 صبح با گریه و درد اماده شدم رفتم برای کنکور
انقد مشخص بود حالم بده که یه دختره بنده خدا اومد پیشم گف حالت خوبه؟
همراهم تا ساختمون دانشگاه اومد باهم حرف میزد تنهام نزاشت تا لحظه اخر میگف اگه حالت خیلی بده به مراقب بگو به خانوادت اطلاع بده بیان دنبالت
تا وارد کلاسامون بشیم همراهم بود و واقعا ازش ممنونم بابت همچی
کل تایم سرهر دفترچه نمیدونستم باید چیکارکنم سوالا اشنا بود همون چیزایی بود که خوندم ولی نمیتونستم حل کنم
کلا فک کنم از هر درس 3 تاسوال جواب دادم اونم بزور ریاضیو که اصلا سمتش نرفتم
محیطش خوب بود چون تو کلاس بودیم ولی من حس بدی داشتم فقط دلم میخواست برم بیرون نفهمیدم کی زمان گذشت و کنکور 403 زنگ پایانش به صدا دراومد
اومدم بیرون و چندتا همکلاسیامو دیدم باهم اومدیم تا پیش خانواده ها و جداشدیم
اصلا حس و حال بعد کنکور رو نداشتم کل ذهنم درگیر پارسال بود وقتی از سرجلسه اومدم بیرون و مدام تو ذهنم این موضوع بود که سال بعد وقتی از جلسه تیر بیام بیرون خنده رو لبمه و میرم خونه میگم دیدین بلاترهه تونستم
فکرمیکردم قراره موقع اعلام نتایج خنده رو لبم باشه ولی خب نشد که بشه...

اینجوریم که میرم کتابارو بازمیکنم ولی نمیتونم بخونم نمیتونم سمت هیچی برم
یه حالت افسردگی صگی
ازطرف باخودم میگم جواب خانواده رو چی بدم؟
مگه میفهمن حال روحی بد یعنی چی
تهش میگن چرا باید حالت بد باشه
موضوع نمیتونن درک کنن
درکی از اینکه منم میتونم حال بد داشته باشم ندارن معتقدن من دردم چی میتونه باشه تو این دنیا
کاش یذره درکم میکردن همین

باور کن همه میرن! حالا چه دم کنکور چه وقتی روزگارت رو به راهه ولی میرن

باور کن
همه میرن!
حالا چه دم کنکور
چه وقتی روزگارت رو به راهه
ولی میرن

لعنت بهت بااینکه میدونستی کنکورم نزدیکه دقیقا الان باید اون حرفارو میزدی میرفتی:))

فک نمیکردم امسالم دقیقا تو وضعیت افتضاحی مثل پارسال باشم
تنها تفاوتی که وجود داره اینه امسال دارم زورمو میزنم که بخونم
برعکس پارسال که دقیقا چندروز مونده به کنکور شل کردم و همون یه چصه که خونده بودمم نتونستم جواب بدم