🟢 كاريكلماتور

✅ آنقدر‌کار‌برايم‌تراشيدند‌
که‌دارم‌تمام‌می‌شوم

✍ #اصغر_رضايی‌گماری در شماره ۱۶۸۱ روزنامه #نقدحال دلم يک دوست دارم مي‌خواهد که تا پايان عمر انقضا نداشته باشد.
براي اينکه مردم را از بي‌تابي در بياورند، پارک مي‌سازند.
در تمام رشته‌ي عمرم سر سوزني خوشبختي ‌نديده‌ام.
سرش را با پنبه بريدم، تا خودش باشد پنبه مرا پيش ديگران نزند.
باران نبودنت، دل دريايي‌ام را به آب داد!
براي کولاک کردن اول بهتر است سرمان در لاک خودمان باشد.
از وقتي با تو پريده‌ام، بلند پرواز شده‌ام‌!
دلتنگي در قبرستان سنگ به سنگ خوابيده است!
از وقتي که اسير چشم‌هايت شده‌ام، دلم پر مي‌کشد.
نديدن چشمانت، ماه را به شب سياه مي‌کشاند چه رسد به دل من‌!
آنقدر کار برايم تراشيدند که دارم تمام مي‌شوم.
بعضي‌ها با زير آبي رفتن، گليم‌شان را از آب بيرون مي‌کشند!

@argklamat🪴🦋

گفتند
که شش جهت
همه نور خداست

فریاد ز حلق خاست
کان نور کجاست...

وظیفه هنر
تقلید از طبیعت نیست
بلکه بیان ان است

وقتی این شعر را نمی خواني
یعنی دست هایت جای دیگری بند است...

اصلا اگر بخوانی هم
مگر کلمات فرو می‌روند
در سیمان؟

مگر میشود خندید
به احتمال چند آجر؟!

مرا ببخش که شاعرم
وقتی که می‌دانم
«دیوار» استعاره نیست
خود دیوار است…

صبح است، ز بام دیده‌ها پر زد خواب
خورشید ز رخساره بر افکند نقاب

در گوش جهان پیام خورشید چه خوش
برخیز و به کار و زندگانی بشتاب

سلام صبحی سرشار از حس خوب و انرژی مثبت داشته باشی

‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎

‍
?️...

▪️من دیگر معنای کلمه‌ی تنهایی را دَرنمی‌یابم.
در نظرِ من تنها بودن،
یعنی کسِ دیگری نبودن؛
من‌ پُر از دیگرانم.

?️....

در گوشه‌ی
سقف اتاق
چتر غبار گرفته‌ای است
با بوی غم‌ناک
باران‌های قدیمی در پارچه‌اش

نمی‌دانم به یاد می‌آورد
آن روزی را که باران
مثل خالی شدن از لیوان می‌بارید
ما هم چتر را به طور دل‌خواه بر سرمان گرفته بودیم
و من با لب‌های‌ام حساب کرده بودم
اندازه صورت‌اش را

دیر زمانی است که چتر را
نمی‌توانم به کوچه ببرم
چرا که می‌ترسم
مثل قناری پرکشیده
از قفسی که درش بازمانده
مرا برای بار دوم ترک کند

حتا اگر بدانم جوابی نمی‌دهد
به پهلوی‌اش رفته
و هر روز از چتر می‌پرسم
ماکه در زیرش دست به دست داده
چگونه نمایان می‌شدیم

برای تو....
بانوی من

دلم آنچنان یک دوست ناب و بکر میخواهد,
که همه ام را از نگاهم بخواند..
از چشمانم,
از حرفهایِ هنوز نگفته ام....
دلم آنچنان میخواهد کنارش فرسنگها قدم بزنم,
از همه چیز بگویم
و او هیچ نگوید,
فقط گوش کند,
با من ذوق کند
با من بغض کند با من بخندد و با من همه یِ راههایِ امده و نیامده را طی کند....
فرقی نمیکند از چه جنسی,
در چه سنی,
در چه شخصی...
فقط کنارم که مینشیند رفیقِ شفیقم باشد,
من حرف بزنم او نگاه کند...
من دست رویِ پاهاش بزارم, و او دستانم را بگیرد,
کسی که مرا مثلِ یک کتاب بخواند,
با ذوقِ فروان,
با شوقِ فراوان تر,
چه فرقی میکند از چه فرقه ای, دینی و کشوری باشد,
چه فرقی میکند در کدام پستِ دولتی مشغول است,
یا که ماشین زیرِ پایش چه و چه باشد,
مهم اینست با من رویِ نیمکتی بنشیند,
من برایش چای بریزم و بگویم...مگر تقسیم شدنِ روح,...
ربطی به سن و سال ادم ها هم دارد؟

سلام صبح بخیر

وقتش رسیده‌بود برای خواسته‌های خودش اقدام کند. تا امروز در ذهنش جنگیده‌بود و حالا نوبت به آن رسیده‌بود که در واقعیت بجنگد و پیروز میدان شود و سرش را در مقابل بلندپروازی‌های خودش بالا نگه دارد. فهمیده‌بود که از هیچ‌کس جز خودش برای بهبود شرایطش، کاری ساخته‌ نیست و جز خودش، نباید روی هیچ‌کس حساب کند.
این‌‌ها رویاهای او بودند، نه رویای آدم‌های دیگر