چه غم انگیز باید رو تختیت رو بندازی سطل

همین حالا متوجه شدم پنج دقیقه‌ست با لباسایی که بیرون تنم بودن توی تختم دراز کشیدم.

کمک.

من با استعداد بودم، یعنی هستم. بعضی وقت‌ها به دست‌هایم نگاه میکنم و فکرمی‌کنم که میتوانستم پیانیست بزرگی شوم یا یک چیز دیگر. ولی دست‌هایم چه کار کرده اند؟ چک نوشته‌اند، بند کفش بسته‌اند، چیزی را بلند کرده‌اند و غیره. دست‌هایم را حرام کرده‌ام، همینطور ذهنم را.

شهریور ترو خدا ماهی پر از مسافرت، برنامه‌ها و انسانهای جالب، فساد، لباس و کفش، خوشحالی، پول و پول و بازم پول باش.

انسان میل شدیدی به فراموشی دارد
خصوصا خاطرات
زیرا انسان توانایی پشت سر گذاشتن گذشته را ندارد
و با فراموشی
دیگر گذشته ای وجود ندارد.

بالاخره روزی این تکرار ناگریز روز ها مرا خواهد کشت

من به طرز عجیبی خسته ام، نه از اینکه حرف زده ام، بلکه فقط از تصور آنچه هنوز باید بگویم.

سقوط
آلبر کامو

رو به سوی آن بخش از وجودم کردم که هیچکس را دوست نداشت و در همانجا پناه گرفتم.

آلبر کامو

خاکستری،مردی که رویاهاش رو مثل سیگار میشکه و دود می‌کنه هوا
سفید،دختری که رویاهاش رو دورش پیچیده تا سردش نشه
ابی،پسری که رویاهاش رو گذاشته زیر پاش و اسکیت می‌کنه
بنفش،زنی که رویاهاش رو توی صداش پیدا می‌کنه
میکروفون به دست، آزادانه میخونه
سیاه، زنی که توی شرکت منشیه، اما رنگ های توی چشماش نشون میده چندان با رنگ مشکی سازگاری نداره
زرد، پسری در حال رفتن به کالج، تبلت به دست به نظر میاد داره کم کم رویاش رو دنبال می کنه
قرمز، مردی که هنوز متوجه نیست برای چی بدنیا اومده
جریانِ سبز تو چیه؟