من روی شیشه‌ی بخارگرفته و تصویر تا حدودی مبهم آینده، لبخندزنان با انگشتم قلب می‌کشم فقط چون تو اون یکی دستم رو گرفتی.

شادی اصیل، تویی؛ که در خون من
جریان داری و لبخندی دائمی و
آرامشی عمیق رو ضمیمه‌ی
هر لحظه‌ی زندگیم کردی.

اگر عشق رو بگیری و دو دستی‌ فشار بدی؛‌چِکیده‌اش می‌شه این موزیک.

با دیدن هر گربه‌ای یاد یک اِنسان می‌افتم.

این میزان مکالمه رو به همه‌ی زندگیم می‌شه
تعمیم داد، به جز مکالمات با خودم توی سرم.

لیوان چای و قهوه‌ای که بخار بلند می‌شه ازش، نماد آرامشه. ساکت. گرم. خوش‌عطر و بغلی.