غریبانه ترین چیز در این گیتی بودنی است که نیست ، بنده ای است که بعد از سالها عبادت و سجده برلبان معبود ، حال دریافته است که او هیچگاه ، هیچ کدام این ها را از اعماق پوستین تنش حس نکرده و رفته است ، معبودی که بنده را برای بندگی قبول نکرد و جهان را برایش تاریک…

غریبانه ترین چیز در این گیتی بودنی است که نیست ، بنده ای است که بعد از سالها عبادت و سجده برلبان معبود ، حال دریافته است که او هیچگاه ، هیچ کدام این ها را از اعماق پوستین تنش حس نکرده و رفته است ، معبودی که بنده را برای بندگی قبول نکرد و جهان را برایش تاریک ساخت تا ببیند بازهم بنده اش می ماند؟
آری می‌مانم،من تا همیشه بنده آسمان لاجوردی چَشمانت می مانم و عطر گیسوانت را در حوالی خیالم می کارم تا شاید روزی از آن جوانه بزنی و به سبز شدنی مرا حیات دهی!
یک‌ روز می رسد از ایامی که دُر انگورهای دلت را می‌چینم و در انتظارِ لبان سرخت شراب نبودنت را سر میکشم سپس تو را که از جنس صدهزار بیتی به خاطر می‌آورم تا انحنای بدنت را که درست موازی خیرگی نگاهی جز من نیست در لابه لای این کلمات ببوسم.
به راستی که در این میان اگر عشقت را نسبت به من حاشا کنی ؛
لبانت را از شراب دلت که در آغوشم پرورانده ام تَر میکنم ، تا شاید مزه اولین بوسه مان را بچشی و پروانه های چَشمانت را به جانب آنی حواله کنی که از اسرار تن نازک ات باخبر است و اعجاز وجودت را لمس کرده است!
حتی اگر بروی و تمام آرزوهایم را با خود ببری؛ صدای اغواگرانه تپش های بی تاب قلبت را که مسیر معراج است دنبال میکنم ، از دشت خاطرات مان که عطر یاس های تنت را می دهد ، نشانی از کویت میگیرم چرا که در بند بند وجودِ تو خدا پیداست معبودِ کوچک من!
خدایی که خود وجود تورا می پرستد و از آفرینش چون تویی حیرت زده می ماند.

هیچ چیز روح غمگین من را خوشحال نمیکند

شاید همین آگاهی است که مرا از هر شادی‌ای محروم کرده و به ورطه تنهایی کشانده است."

و آنقدر مرده‌ام !
که هیچ چیز مرگ دیگر مرا نمی‌ترساند .

@Viremann

تا زمانی که انسان‌ها و سیاهی‌هاشان
رویِ زمین باشند، زمین به همین شکل میماند!
چرا که انسان در عینِ حال که میسازد،
ویران هم میکند
و اگر تنها نامیرایِ جهان هم بشوی باز نمیشود انسان را نجات داد
چون هرکس باید ناجیِ خودش باشد...

یه جا نوشته بود:
من افتادم تو چاه پنج متری تو واسم طناب سه متری انداختی!
بگم نیستی دروغ گفتم، بگم هستی کافی نیست.

‏ما نیز آرام خواهیم گرفت؛ اگر اُمیدهای پوچ بگذارند.

من خواهم رفت
و فرقی هم نمیکند که فانوسی داشته باشم یا نه
کسی که میگریزد از گم شدن نمیترسد.