کجاست صاعقه‌ی روشنی که من بودم
دریغ از من دیگر منی که من بودم...

بدا به همت خورشید تیره روز که خواست
بدل به قطره شود بهمنی که من بودم

خمیده تر شدم از بس که سر به سنگ زدم!
حریف کوه نشد سوزنی که من بودم

زمانه سر به سر من گذاشت چون ترسید
تبرشکن بشود، گردنی که من بودم

خوشا که پنجره‌ای رو به روز گشت و دریغ
که وقفِ تیغ نشد آهنی که من بودم!

#غلامرضا_طریقی
@hurnaaz

بعد از تو روز عشق نمی‌آید
تقویم اگرچه حاملِ تبریک است
از بین مرگ و بوسه به لب‌هایت
خوش باد هر کدام که نزدیک است

آغشته‌ام به حسرت و می‌ترسم
از انفجار بادکنک‌‌ها هم
گویی خیال حمله به من دارد
خرسی که پشت شیشه‌ی بوتیک است

آن سمت کاسبان خیابانی
این سو مغازه‌های چراغانی
اصرار می‌کنند و نمی‌دانند
در من چراغ رابطه تاریک است

با بلبلی که از تو نمی‌خواند
حرفی به جز گلوله نمی‌ماند
ماهی که بی‌تو نور بتاباند
جغدی است نحس و لایق شلیک است

پس عشق مایل است به فرسودن
خود را به هتکِ هیمنه آلودن
شکلی برهنه از کُمدی‌‌بودن
فرجامِ قصه‌های تراژیک است

تا کی لباس بی‌بدنی باشم؟
وارونه مثل پیرهنی باشم؟
در خود فرو کشیده اتاقم را
با اینکه عُمقِ آینه باریک است

رد شد زنی به نام تو از یادم
با سر کنار پنجره افتادم
دم کرده روزمرّگی‌ام قهوه
نعشم هنوز روی سرامیک است

#سعید_مبشر
@hurnaaz

محبوبم…
در بلاد فرانس ، امروز که دهم ذی القعده است را روز عشق می گویند
در پایتخت هم گویا انگشت شمارانی هستند که این روز را گرامی می دارند…
به موی مشکی‌تان که قسم راست‌مان است، سوگند هیچ گاه مخالف شادی خلق نبوده و نیستیم اما امروزِ روز که اسفندگان و مهرگان و سده در بلاد مان به دست فراموشی سپرده شده، حس ناجوری به این روز میلادی داریم…

مع الوصف…
این مناسبت بهانه تازه ای شد برای یادآوری مجدد اینکه چقدر دوستتان داریم❤️

خداوند مهر شما را برای دل افسرده ی مان زیاد نبیند…

بوسه به پیوست است…

پ.ن:
از رمان در دست نگارش، ولد چموش
#سید_علی_صاحبکار
@hurnaaz

خدشه‌ای در تو نیست، اما من...
در منِ پیرمرد اشکالی‌ست
چوب‌خطّی که از تو پُر شده‌است
سی و اندی‌ست از خودم خالی‌ست

روزْ هر شب درون من خواب است
صبحِ فردا مسلماً ابری‌ست
پشتِ این ماه بی‌چراغی‌هاست
گریه ته‌مانده‌های خوشحالی‌ست

سرفه همراه عمر می‌گذرد
سینه‌ام خلط ناگواری‌هاست
سال تا سالِ من نفس‌تنگی‌ست
نفسی هم که می‌کشم سالی‌ست

بی‌هوا می‌پرانی‌ام به هوا
کیش هم می‌کنی که دور شوم
سنگ هم پرت کن، تو هر سنگی
که به من پرت می‌کنی بالی‌ست

سر هر سفره‌ای که چیده شدی
تلخی‌ات سهم کاسه‌ی من بود
یک وجب آش روی روغن بود
دستپختت هنوز هم عالی‌ست

وزنه‌ای نیستم که برداری
عددی نیستم که بشماری
به شمارِ کسی نمی‌آیم
طبل یک اختراع تو خالی‌ست

حالی از من نپرس، بد حالم
خوب شو، خوب می‌شود حالم
آخ دستم، دلم، پرم، بالم
حال بد هم برای خود حالی‌ست!

#حسین_صفا
#وصیت_و_صبحانه

@hurnaaz

اگر كسی شبِ سرما
به ابرها زد و گم شد
مرا به ياد بياريد

و با ستارهء چشمم
برای راهْ بلدها
نشانه ای بگذاريد

برای اين گل قرمز
نماز مرده بخوانيد
مرا شمرده بخوانيد

برای خاكسپاری
تمام باغچه ها را
به مادرم بسپاريد

دو دانگ پيرهنم را
دو پاره از كفنم را
به اين دو چشم بدوزيد

سپس ملال تنم را
دو بال پر زدنم را
در اين كفن بگذاريد

لباس گرم بپوشيد
به اين اتاق مبادا
بهار آمده باشد.

كدام فصل از اين سال؟
مصمّم ايد كه امسال
سر از كدام در آريد؟

به همسري كه ندارم
به نقل قول بگوييد
چه دوست داشتنی بود

شما! آهای شماها!
شما كه همسر خود را
هميشه دوست نداريد!

برادران عزيزم!
شميم ملحفه هايش
كنار ميز شما بود

پدر عزيز شما بود
كسالت پدرم را
مگر به ياد نداريد؟

به خواهران صبورم
خبر دهيد كه فردا
تصادفاً شب يلداست

تولدم شب يلداست
مقدّر است كه فردا
بدون وقفه بباريد

زياد اميد ندارم
كه از تپيدن قلبم
گلی دوباره برويد

مگر بهار كه سر شد
كنار سنگ مزارم
دلی دوباره بكاريد

كدام قلّه؟ كدام اوج؟
منی كه اين همه كوهم
از اين جهان به ستوهم

من از شكار نكردن
شما از اين كه شكارم
نبوده ايد شكاريد

غروب شد همه رفتند
در ايستگاه كسی نيست
چه خوب شد همه رفتند

چه ساده ايد كه دائم
كنار اين چمدان ها
در انتظار قطاريد

به اين اتاق مبادا
بهار سر زده باشد
بهار؟ سر زد و سر شد

خروس خوانِ سحر شد
ستاره های من! آيا
خيال خواب نداريد؟

برشی از کتاب #وصیت_و_صبحانه
اثر #حسین_صفا
@hurnaaz

آیا چنین که ماهْ مهیاست
باید که را به یادِ تو بوسید؟
باید چگونه زائرِ او شد
تا اشک را به دامنِ او ریخت؟

پایانِ کودکی‌ست، خدایا
از چهره‌ها چراغ بیاویز!
گفتیم و در اجابتِ این حرف
جز نور هرچه بود فروریخت

#حسین_صفا
#این_دست_بی_صدا
@hurnaaz

تحمل می‌کنم اندوه دنیایی خیالی را
تماشا می‌کنم نیم پر لیوان خالی را

چرا عاشق شدم؟ از خویشتن هر روز می‌پرسم
مدام این جمله‌ی بی‌معنیِ تلخِ سوالی را

دلیل کشف و شوق و ذوق و احساس و جنون در من
تو در من ساختی تشخیص و تلمیح و توالی را

تو از یک تکه سنگ سخت شاعر ساختی و‌‌ من
نشستم شعر کردم واژه های لاابالی را

تو بودی اوج مفهوم رسیدن در درون من
که من در حسرتت طی کرده بودم نونهالی را

از اینجا رد شدی حتما، اگر من اینچین مستم
اگر بو می‌کشم رد تو بر گل‌های قالی را…

#سید_تقی_سیدی
@hurnaaz

می‌روم حسرت دریای مرا دفن کنید
اهل دیروزم و فردای مرا دفن کنید

لحدم را بگذارید به روی لحدم
شال ابریشم لیلای مرا دفن کنید

ایل من مرده کسی نیست که چنگی بزند!
وقت تنگ است بخارای مرا دفن کنید

صخره ام، صخره که دلتا شده از سیلی رود
دل که خوب است فقط "تا"ی مرا دفن کنید

تا پر از روسری و سیب شود شهر شما
زیر این خاک غزل های مرا دفن کنید...

#حامد_عسکری
@hurnaaz

لبهاى ترت، مثل وضو قبل نماز است
يعنى كه در آغوش، به لب‌هات نياز است

جايى كه خودش چشمه-شراب ست، مسلمان
پيداست، تيمّم عملى غيرمجاز است!

بر عكسِ درِ مسجد و ميخانه، به رويت-
-آغوشِ منِ بى سر و پا، يكسره باز است!

ده فصلِ رساله شده در باب تو، از بس
موى تو براى فُقَها، مسأله ساز است!

بايد "بِكِشم" دست به آن؟! يا كه از آن؟! چون
اندام تو گنجينه اى از گوهرِ "ناز" است!

القصّه، تو مجموعه اى از قوس و هلالى
طورى كه فقط راهِ دو ابروت، تراز است!

خلوت بشود جاده ى چالوس از اين پس
تا منحنىِ خنده ى تو چشم نواز است:)

#حسن_رحمانى_نكو
@hurnaaz

چه فرو شدی به کُلْفَت چه شُدَت چه حال داری
برو و بِکش دو جامی که بسی مَلال داری

دل تُست فارغ از غم که شرابِ عیش خوردی
تو به عیش کوش و مستی که فراغ بال داری

تو نشسته در مقابل من و صد خیال باطل
که به عالم تخیل به که اتصال داری

به کدام علم یارب به دل تو اندر آیم
که ببینم و بدانم که چه در خیال داری!

به ترشح عنایت غم باز مانده‌ای خور
تو که کاروان جان‌ها به لب زلال داری

چه خوش است از تو وحشی ز شراب عشق مستی
که نه خستهٔ فراقی نه غم وصال داری...

#وحشی_بافقی
@hurnaaz