منم همینطور پو، منم همینطور.

آیا هیچ توجه کرده‌اید که تنها مرگ است که احساسات ما را بیدار می‌کند؟ چقدر دوستانی که تازه ما را ترک کرده‌اند، دوست داریم، مگر نه؟ چقدر استادانی را که دیگر حرف نمی‌زنند و دهانشان پر از خاک شده است، تحسین می‌کنیم!

چه کتاب هایی که تا نصفه خواندیم‌ و چه دوستانی که نیمه‌دوست رها شده‌اند، چه شهرهایی که نیمه‌دیده از آنها گذشته‌ایم و چه معشوقه‌هایی که نیمه آشناشده ترک کرده‌ایم…
-سقوط / آلبر کامو

بیشتر از همه اینا، از افرادی بدم میاد که فکر میکنن منو میشناسن و میشینن جلوی خودم راجع به خودم و کارایی که میکنم نظر میدن و بررسیش میکنن (خودتو بکش دوست من یا کول ترین پسر دنیارو قاتل میکنی?)

انقدر بدم میاد یه کاری انجام میدم بعد یکی میاد اونو میذاره بر اساس تایپم یا یه تایپ دیگه بعد هزار تا چیز راجع بهش میگه

چقدر دلم میخواست باشماها تعاملات بیشتر داشتم و بیشتر همو میشناختیم و با هم درارتباط می‌بودیم.

“تاریخ را مرور کنیم کمی، مثل نقطه‌ای که روی دایره‌ای بچرخد ما جهت به دست آوردن «آزادی» دائم در حال چرخش و بازگشت به جای اول بوده‌ایم. این دور خود چرخ زدن‌ها یعنی ما بهای آن‌چه در یک جامعه مدنی می‌خواهیم را هنوز نپرداخته‌ایم.”
«ملتی که تاریخ خود را نداند محکوم به تکرار آن است..»
“حالا که یک‌سال گذشته، اگر از من بپرسند بزرگ‌ترین دستاورد جنبش چه بوده، می‌گویم «آگاهی»؛ آگاهی‌ای که تا اعماق جامعه نفوذ کرده و نتیجه‌اش پرسش‌گری و مطالبه‌گری‌ست. و این حقی‌ست تعطیل‌نشدنی برای مردم.
یاد رفتگان آن سال سیاه-که عاشق‌ترینِ زندگان بودند-گرامی. و درس تاریخ این است: هیچ‌چیز به عقب برنمی‌گردد. روزی عروسی به کوچه‌ی ما هم خواهد رسید و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.”

من رویای ِ عشقی را در سر می‌پروراندم که چیزی بیش از اشتیاق ِ دو تَن برای تصاحب ِ یکدیگر بود.. -نیچه.