📚
اهمیت #کلمه

جای تعجب است که انسان می‌تواند آنقدر به کلمه‌ای معتقد باشد. اگر به او بگویند «احمق»، ولی نزنندش، غمگین می‌شود. اما چنانچه عاقلش بخوانند و دیناری هم به او ندهند، راضی و خوشحال می‌گردد.

ایوان تورگینیف،
پدران و پسران، ص 285

@bar_bal_andisheha
@asr_e_ketab

🌿🌷

پاسخ #برتراندراسل در باب فلسفه ای امیدبخش‌تر پس از مارکسیسم چیست؟

https://www.instagram.com/reel/DAYRkOKOdzu/?igsh=MTYxdmhld3IzNWp2ag==

🍃
@bar_bal_andisheha

🌿🌷

اگر آدمیان همیشه می‌توانستند امور خود را با تشخیصی مطمئن رتق و فتق کنند، یا اگر بخت همیشه بر آنان لبخند می‌زد، آنگاه هرگز به دام هیج خرافاتی نمی‌افتادند. اما از آنجا که مردم اغلب دچار چنان تنگناهایی می‌شوند که از رسیدن به قضاوتی محکم درمی‌مانند و از آنجا که نمی‌توان روی خوبی‌های بخت که ایشان برای‌شان اشتهایی سیری ناپذیر دارند چندان حساب کرد، در میان بیم و امید، اسیر تلاطم می‌شوند. از همین رو است که بیشتر مردم آماده‌اند تا به هرچیزی ایمان بیآورند. هنگامی که ذهن دستخوش شک شود خفیف‌ترین رانشی آن را به آسانی به هر سو خواهد کشید، به ویژه آن زمان که میان بیم و امید به دست‌وپا زدن افتاده باشد، گرچه در دیگر اوقات به خود مطمئن، و سرشار از غرور و تکبر باشد.

#اسپینوزا

🍃
@bar_bal_andisheha

🌿🌷

در باب [در انتظار گودو] 
اثری از #ساموئل_بکت

✍ #الیاس_تقوی

پس از جنگ جهانی دوم، ادبیات ابزورد و در ادامه آن تئاتر ابزورد مورد توجه قرار گرفت، زیرا قالب های سنتی ادبی برای انسان شکست خورده و تحت اضطراب بعد از جنگ، مجاب کننده نبودند. نقطه اتکای فلسفه ابزورد، تردید و ضعف انسان در پاسخ به پایه‌ای ترین سوالات هستی شناسانه است. ابزوردیسم بر ناتوانی انسان برای یافتن معنا در مقابل نادانسته های بیشماری که در برابرش وجود دارد، تاکید دارد. ادبیات ابزورد به جای نگاهی واقع گرایانه به دنبال فضایی اسطوره‌ای، کهن الگویی و نزدیک به رویا است. در چنین فضایی دیالوگ ها بی معنی بوده و فضایی سورئال، بی منطق و بدون پیرنگ دارد. و از آنجا که کلمات نمی توانند تجربه های انسانی را بیان کنند، نوعی بی اعتمادی به زبان در این نوع آثار دیده می‌شود و با سخره گرفتن مکالمات می خواهد فرد را به فرارفتن از محدودیت های زبانی آگاه سازد.

در انتظار گودو، نمایشنامه ای دو پرده ای است که دو شخصیت اصلی آن (استراگون و ولادیمیر) در محلی بیرون از شهر و کنار یک درخت، برای گذران وقت دست به کارهای بی هدف می زنند و در پایان هر پرده پسرکی وعده آمدن گودو را می‌دهد. در اینجا، بکت دو چیز را به هم آمیخته است: تراژدی و کمدی. استراگون و ولادیمیر به شکلی تراژیک منتظر کسی هستند که نجاتشان دهد، در حالی که دچار انتظار، تردید و ملال شده و حتی به خودکشی هم فکر می‌کنند. اما در عین حال با دلقک بازی، تعویض مداوم کلاه‌ها، بحث‌های عجیب و غریب و دعواها و آشتی کردن، لحن کمدی به اثر بخشیده‌اند. شاید بکت بین کمدی و تراژدی تفاوتی قائل نبوده است.

تم اصلی نمایشنامه درباره انتظار است که برای هر خواننده معنای متفاوتی دارد. گودویی که انتظارش را می‌کشند، شاید همان معنای زندگی باشد که انسان در جستجویش هست. یا شاید منجی باشد که پیروان ادیان عبری هر یک به شیوه ای منتظر ظهورش هستند. یا می‌تواند یک ایدئولوژی اجتماعی و سیاسی باشد که وعده‌ اتوپیا می‌دهد. و یا منجی هایی که در زندگی روزمره منتظرشان هستیم. اما من فکر می‌کنم نباید با ذهنیت محتوایی با آثار بکت برخورد کرد. محتوا به معنای یک چیز شاخص و متقنی که بتوان بدان اشاره کرد. واقعیت این است که با خواندن در انتظار گودو با یک چیز دیگری سر و کار داریم. آن را در هیچ گروه و اندیشه ای نمی‌توان جای داد، گویی بکت می‌خواهد  ادبیات را ویران کرده و دوباره بنا سازد. از سویی شخصیت های او هیچ چیزی نمی دانند مانند خود بکت که هیچ ادعایی برای دانستن ندارد. از سوی دیگر بکت از هر نوع آرایه‌ ادبی، گرامر پیچیده و یا سبک نوشتن خاصی می‌گریزد. بکت به ما نشان می‌دهد که لزوماً قرار نیست یک اثر ادبی معنای خاصی را جستجو کند. و می‌تواند ترکیبی از واقعیت و توهم باشد. دیالوگ‌های متن هیچ کدام نسبت به دیگری اولویتی ندارد آنچه بکت بدان توجه کرده است، مفهوم فرم خالص است. در اینجا فرم به معنای مجموعه‌ای از جزئیات به ظاهر بدون ارتباط است که در کل اثری منسجم است. البته که تحلیل‌ها و فهم فلسفه بکت برای درک فرم او لازم است اما ملاک نیست.

🍃
@bar_bal_andisheha