دینگ دینگ:
«صبر» و «تحمل» دو معنی متفاوت رو دارن. اگر دوست داشته باشی که صبر کنی، صبر می‌کنی و اگر مجبور باشی که صبر کنی، تحمل می‌کنی. و این رو به یاد داشته باش که هیچ‌وقت نباید تحمل کنی.

۱۴۰۳ هم داره کم کم تموم میشه…
‏حس می‌کنم امسال کیلومترها دوییدم، بارها به نفس نفس افتادم
‏اما،
‏حتی یک قدم هم جلو نرفتم…

روز به روز از فضای مجازی بیزارتر میشم. چیه آخه؟ یه گوشی افتاده دست جماعتِ احمق‌ها و بی‌سوادها، پیوسته و به سرعتِ نور، محتوای زرد و سمی تولید میشه در سراسرِ دنیا. بلاگری قدیم شغل محترمی بود و برای تولید محتوا باید پدر خودت رو درمیاوردی، کتاب می‌خوندی، تحقیق می‌کردی که مبادا حرفی رو بی‌پایه و اساس بذاری توی اینترنت. بلاگرها مسئولیت سرشون میشد. حالا میای می‌بینی طرف نشسته جلوی دوربین، در حال مالیدن کرم‌پودر و ماتیک، یک مشت خزئبلات سرِ هم می‌کنه و تهش هم با دو سه تا جمله انگیزشی، مخاطبش رو به خودش جذب می‌کنه. بچه‌ها شدن وسیله‌ی شهرت والدینشون. یک عالمه حسرت، حسادت و قیاس. لبخندهای مصنوعی و خوشبختی‌های پوشالی. آدم حالش بد میشه. ناگهان حس می‌کنی ذهنت یه سطل زباله‌ست برای بقیه. که هر روز با کلی چیزای غیرضروی پُر بشه. این چیزا رو می‌بینم که صد سال یه بار گذرم به اینستا نمی‌افته. تنها بخش مفید و به درد بخور از فضای مجازی اون قسمتشه که از فیلم و سریالای مورد علاقه‌ت میم و ادیت می‌بینی. جز این بقیه‌ش رو باید ریخت دور. بقیه‌ش سرطانه. آدمو مریض می‌کنه.

کسی که هیچ دشمنی نداره،
در نهایت توسط دوست هاش کشته میشه.

من فکر می‌کردم بزرگ شدن یعنی جدی رفتار کنی، زیاد نخندی، دربارهٔ علایقت بیش از حد ذوق نکنی و هیجان‌زده نشوی تا شخصی خردمند به من گفت پفیوز‌الدوله، این افسردگی است.

والد ایرانی چند تا تیپیکال خاص داره در مواجهه با هر دستاورد فرزند

1. اینم شد کار؟ برو بچسب به یه چیز درست حسابی
2. مسخره کردن
3. تشویق و حمایت از فرزند( بسیار بسیار نادر)

مجسمه ساختن از اون چیزی که فکرشو میکردم خیلی سخت تره

اما خب هنوز زوده برای قضاوت کردن
با یک بار تمرین کسی استاد نشده

یک نفر دیشب ازم پرسید چرا اغلب پیاماتو بعد از چند دقیقه پاک می‌کنی‌؟‌ نمی‌دونم چرا اما بعد از زایش یک محتوا، دقایق اول دوپامین توی خونم زیاده و نسبت بهش بخشنده و خوشبین هستم. هر قدر می‌کذره و این موج لذت توی بدنم فروکش می‌کنه، ایرادات بزرگ‌تر میشن و جلوی چشمم می‌رقصن. طوری که به جای لذت، منزجرم می‌کنه. این میشه که برمی‌گردم و پاکش می‌کنم، آره. اون محتوایی که بتونه از این مرحله بگذره و پاک نشه، حتما مروارید خاصی توی خودش داشته.

اما اگه همیشه دنبال معنای زندگی بگردی،
هرگز زندگی نمیکنی!

" زیبا ترین عکس ها زمانی گرفته میشوند ، که تمام اجزا در طبیعی ترین حالت خود باشند ؛ دیگر تظاهر جایی در عکس هایم ندارد "