شبیه مه شده بودی نه می‌شد در آغوشت گرفت و نه آنسوی تو را دید، تنها می‌شد در تو گم شد

رهایش کردم بی آنکه برا آخرین بار در چشمانش غرق شوم، انگار از جنگ برگشته ام تمام روح و تنم خسته است .من برای داشتن به اندازه کافی زخم برداشته بودم اما نشد.

این شهر کمرنگ بود، نه بهتره بگم کدر! انگار هرکس واردش میشه گرد و غبار جسمش رو میپوشونه؛ لبخند هارو پاک می‌کنه و هر ثانیه ابرو هارو بهم نزدیک و نزدیک تر می‌کنه، در نهایت روی پیشونی ها چروک میندازه و موهای کنار شقیقه رو مجبور به سفید شدن زودتر از موعد میکنه.

کاش این‌سیاره که به سیاره‌یِ رنج‌ها معروف است ؛ کمی از خوشی‌هایش را بردارد بیاورد وسط ، تا در عوضِ چند شب بدونِ گریه‌هایِ ممتدُ چند صباحیِ بی دلتنگیُ دلهره ، همه‌یِ عمرم را وسط بگذارم، هر چه دارم را بدهم . ‌‌میخواهم کمی خوبی بخرم ، کمی آغوش‌ِ پر از عشق و بوسه‌هایِ بسیار .. این زندگیِ سرد و بی روحِ خالی از عشقُ آغوش و خالی از بوسیده شدن را می‌خواهم چه کار ؟

بسترم، صدف خالی یک تنهایی است
و تو چون مروارید، گردن آویز کسان دگری.

دارم اروم اروم تو سکوت تاریک خودم غرق میشم ،
جای که نه خواب ارامش میاره ،نه بیداری دلیلی داره.

بگذار زمان همه چیز را حل کند .
البته اگر تا ان زمان خودمان را در غم حل نکند!

امان که انسان با درد سازش نمیابد

این روزا نه دلم میخواد بیدار شم، نه دلم میخواد بخوابم
نه دلم میخواد کار کنم نه دوست دارم بیکار باشم
نه دلم میخواد برم خونه نه خونه‌ تو میتونم تو خونه باشم
نه دوست دارم تنها باشم نه میلی به کسی دارم
در “نمیدونم چه‌ترین” حالت ممکنم…