ول‌گردی تبدیل به قوت غالب فرزند ایرانی شده، بهش بگن تا چهار بیرون نمون به تریج قباش بر می‌خوره و معتقده پدر و مادر کنترل‌گری داره?

صبح از اوقاتم تلخ شد. نه برای چیز عجیب‌وغریبی، برای دیدن ناشکری و نمک‌به‌حرامی برخی بچه‌های این نسل. انگار خونه شده هتل، مامان و بابا هم خدمتکار. پدرت وظیفه نداره تا نصفه‌شب بیدار بمونه که تو هر وقت دلت خواست برگردی، مادرت هم وظیفه نداره هر روز غذای گرمتو حاضر کنه. هر کاری که برات می‌کنن از سر لطفه، نه وظیفه.

مشکل اینجاست که وقتی همه‌چیز همیشه حاضر و آماده بوده، آدم یادش می‌ره از کجا اومده. کاملاً حق دارن یه جاهایی دستشونو بکشن کنار، بگن برو ببین زندگی چیه. برو ببین وقتی یکی نیست پشتت وایسه، چطوری باید بجنگی. شاید اون موقع بفهمی که مامان و بابا فقط یه اسم نیست، یه دنیان.

حقیقت تلخه، ولی لازمه گفته بشه: هیچ‌کس وظیفه نداره به تو خدمات بده. مامان و بابا که جای خود، حتی وقتی بزرگ‌تر بشی، توی جامعه هم کسی بهت بدهکار نیست. وقتی اینو بفهمی، شاید اولش بهت سخت بگذره. شاید حس کنی همه‌چیز داره فرو می‌ریزه. ولی همین که بفهمی، اون غروری که به دوشت سنگینی می‌کنه، از بین می‌ره و جاش یه چیزی می‌آد که اسمش انسانیت و قدردانیه.

اما تا وقتی خودتو تافته‌ی جدا بافته می‌بینی و فکر می‌کنی همه وظیفه دارن زندگی رو برات راحت کنن، فقط یه مصرف‌کننده‌ای. لطفاً بزرگ شو، قبل از اینکه دنیا مجبورت کنه.

فصل امتحانا شد و جدی سریال خوب چی ببینم؟

خدا بعد از هر سختی چنان گشایشی ایجاد می‌کنه که حتی فکرشو هم نمی‌کنید. از منِ کم‌ترین این تجربه‌رو بپذیرید که مو لا درزِ زمان‌بندی خدا نمی‌ره و نتیجه‌ی اعتماد به حکمت خدا می‌شه آرامش قلب‌تون.
هیچ‌وقت از صبر کردن خسته نشید و از تلاش دست بر ندارید، خدا حواسش خیلی به ما هست بچه‌ها. خیلی دوست‌مون داره و ما خیلی کم بهش باور داریم....

زنگ زدم به دوستم که گوشیو بده به خواهرش (تازه امروز دیدمش) تا با دوست ما (دوست ۲۰ ساله‌مون) که دوست خواهرشه و من امشب خونه‌ی اونام و ما از طریق استوریای من که نمایشگاه شوهر خواهر دوست‌مه، فهمیده با خواهر دوست من دوسته، سلام علیک کنه :)

زنگ زدم به دوستم که گوشیو بده به خواهرش (تازه امروز دیدمش) تا با دوست ما (دوست ۲۰ ساله‌مون) که دوست خواهرشه و من امشب خونه‌ی اونام و ما از طریق استوریای من که نمایشگاه شوهر خواهر دوست‌مه، فهمیده با خواهر دوست من دوسته، سلام علیک کنه :)

به هرچه که دست می‌زنم بدل به هیچ می‌شود...

احساس می‌کنم دانشگاه و شهر مورد علاقه‌م غایت آمال بود و من‌بعد هرچه که خواستم نمی‌شه. انگار که حال اساسی اینجا بهم داده شده و بقیه‌ی جاها چنین خبرایی نیست.

زندگی همینه دیگه، مدام در حال تغییر...

آن‌چنان گرم با دختری که فقط ۱۰ دقیقه دیده بودمش و در حد یه قهوه خوردن آشنا شده بودیم خداحافظی کردم که موقع برگشت شوهرش برگشت گفت دوست چند ساله‌ت بود؟