همه دردو دلام موند لایَ دفتر.

کاش میتونستم زندگیمو بزارم رو x4 برای 5 ماه بزنم جلو.

هیچوقت نفهمیدم چرا به کسایی که دوستشون دارم بیشترین آسیب رو وارد میکنم، باعث میشم ازم ناراحت بشن، نه اینکه از عمد یا از روی حس خاص منفی ای باشه نه، شاید اصلا استایله ابرازه علاقم‌ مشکل داره یا شاید اصلا بدون هیچ دلیلی و فقط با خودم بودن این گند ها رو بالا میارم یا نمیدونم...
اینقد تنها زندگی کردم، تنها بزرگ شدم، تنها گریه کردم، تنها خندیدم، تنها بیرون بودم، تنها قدم زدم، تنها فکر‌ کردم، تنها با مشکلاتم روبرو شدم ( هرچند ریدم تو این قضیه ) یا اینکه تنها ساختم همچیو، حس میکنم برای اینکه بتونم چیزیو بیرون از این چارچوب سفت و سالم نگه دارم زیادی ضعیف و نابلدم.
یادمه یکی از اخرین رابطه های نزدیکم بعد از یه بحث طولانی راجب انتظاراتی که ازش داشتم با اون شخص، برگشت حالا با عصبانیت یا هرچی بهم گفت:
تو بیرون از اون کسشری که توشی هیچی بلد نیستی و نمیدونی زندگیه واقعی چطوریه پس انتظاراتم برا یکی مثل خودت نگهدار
هرچند بعدش ازم معذرت خواهی‌ کرد و منم راستش برام چندان اهمیتی نداشت
ولی برای یمدت طولانی حس بدی راجبش داشتم
طبق معمول‌ مثل همه دور و بریام رابطمون از بین رفت ولی چیزی که الان دارم بش میرسم اینه که یا باید خودمو‌ تغییر بدم، خیلی ام جدی و از ریشه تغییر بدم یا اینکه هیچوقت خودم نباشم یا اینکه کلا قیده چیزیو که تو سرمه بزنم.

تو این شهر انگار یه غَریبم ...

ولی تو بد میکردی حالمو چه بودی چه نبودی
من جونمو میدادم واسه اونی که نبودی.

Behind every difficulty there is a joy.

بعد ۲۸ روز بلاخره مرخصی گرفتیمو اومدیم پدرو مادرمونو زیارَت کردیم ❤️‍?