حالا چی بخونیم ژوزه؟

ان‌تا کتابی که سفارش داده بودم تو پست گم شده و من مونده‌ام و غم.

نسبت به سال‌های پیش بسیار کم‌تر، اما نسبت به مشغله‌های بیش‌تر امسال، واقعاً قابل قبول.

واسه اتمام چالش امسال، دوتا کتاب مونده، یعنی ۶۸ جلد کتاب خونده‌م و راستش می‌دونم کمیت مهم نیست، اما چیزی درونم قلقلکم می‌ده که چالشه رو همراه با موفقیت پشت سر بذارم. و درعین حال کتاب نخونده‌ای به اون صورت ندارم!

این کتاب رو یک‌جورایی وصیت‌نامه‌ی هنری سارا کین می‌دونن. سه‌ماه بعد از نوشتنش خودکشی می‌کنه. انگار که از خودش و روزهاش روایت می‌کنه. روایتی پر از استعاره. نوشتن از زندگی خود اما نه به شکلی معمول.

من خیلی در نسبت با این کتاب meh بودم. شاعرانگی و عناصر خیال درش خیلی پررنگ بود. همه‌ی داستان‌ها به مرگ و غم ختم می‌شد. اما برای من اون داستان کوتاهی که بخوام با شور و علاقه‌، پی‌ش رو بگیرم نبود. بیش‌تر جلو می‌رفتم تا ببینم کجا بالاخره با اون نقطه‌ی جالب داستان‌ها روبه‌رو می‌شم.
تفاسیر، نقدها و برداشت‌ها از این کتاب هم به‌مراتب زیاده که خود همین جالبه.

آهان یه مشکل جالب دارم بابت خوندن. شماره‌ چشمام عوض شده و طبعاً عینکم. و مغزم هنوز عادت نکرده. لذا مدام سرگیجه و حالت‌تهوع.

تو سفر می‌خوام تنگسیر چوبک رو بخونم.
البته اینکه تو سفر بشه چیزی خوند، خودش افسانه‌ست ولی به‌هرحال.

تازه فهمیدم چرا مادرم اجازه نداد این کتاب رو در عنفوان نوجوانی بخوانم.
سلامت روان دیگه واقعاً شوخیه برام. :)))
صفحه‌ی ۲۰۰ هستم و نمی‌تونم از خوندنش دست‌بردارم. در عین‌حال دیگه گنجایش روانی‌م تکمیل.

قبل از خوندن گرینگوی پیر اما یک توقفی می‌زنم. می‌خوام دوباره شازده احتجاب رو بخونم.