رفتم داخل دانشکده ادبیات، تو راهروی اتاق اساتید و کلاساش چرخیدم و مهسایی رو تصور کردم که توی دنیای موازی، احتمالا دانشجوی ادبیات دانشگاه تهران بود؛ توی راهروها و طبقه‌هاش می‌چرخید و باعشق، سر کلاسای استاد شفیعی‌کدکنی می‌نشست.

دانشکده‌ی ادبیات و اون مجسمه‌ی معروف فردوسی🥹

امّا
اگر دیدی میان ویرانه‌های خانه‌ای
گل‌ِسرخی قد کشیده است؛
هرگز تعجب مکن
ما این‌گونه دوام آوردیم‌.

ساعت نزدیکای ۶ صبحه که دارم برات می‌نویسم؛ تا چند دقیقه قبل تک و تنها تو سالن‌مطالعه‌ی خوابگاه داشتم با اسم‌های علمی و ساختارهای مختلف و کاربردهای دارویی هر گیاه کُشتی می‌گرفتم. نمیدونی چقدر دلم می‌خواد از این‌همه کم‌خوابی و سختی درسا و مسئولیت‌های زندگی بزرگسالی غُر بزنم. از اینکه هیچ‌کس نگفته بود زندگی قراره انقدر سخت باشه. نه که صرفا چون امتحان دارم بگم زندگی سخته‌ها. نه. کلا سخته.
اینکه نهایتا مسئولیت همه‌چیز با توعه سخته. تو باید تصمیم بگیری که کِی بخوابی و کِی بیدار شی.‌ کِی درس بخونی، کِی تفریح کنی،‌‌ کِی با آدم‌ها معاشرت کنی، با کدوم آدم‌ها معاشرت کنی، چقدر واسه خودت وقت بذاری،‌ چقدر واسه بقیه وقت بذاری، هر روز کدوم لباس‌هاتو بپوشی، موهاتو‌ کج کنی یا بالا ببندی، خط‌ چشم‌ت رو کوتاه بکشی یا بلند یا اصلا نکشی، مسیرت رو پیاده بری یا با اسنپ، کِی حرف بزنی و کِی سکوت کنی، کدوم آهنگ رو گوش بدی و کدوم فیلم رو ببینی، پولات رو چه‌طوری و چقدر خرج کنی، کدوم پیج‌ها و آدم‌ها رو دنبال کنی، کِی بگی آره و کِی بگی نه، حتی اینکه هر روز چند تا لیوان آب بخوری. مسئول همه‌ش فقط تویی.
یه روز به خودت میای و میبینی داری از غصه می‌میری اما وقت نداری گریه کنی. چون درس داری، چون کارات عقب مونده. چون لباست کثیفه و اگه الان نری بشوریش، فردا هیچی نداری که بپوشی. پس ترجیح میدی به‌جای گریه کردن پودر و تشت‌و برداری.
یه روز به خودت میای و میبینی غُر زدن دیگه چیزیو عوض نمیکنه. حتی سبکت هم نمیکنه. چون تو یه آدمی با تمام مسئولیت‌هاش که بزرگ‌ترین کاری که میتونه برای خودش انجام بده، اینه که هر شب توی نوت گوشیش بنویسه: باید فردا آدم قوی‌تر‌ی باشم.
چون‌ اگه نباشی، ممکنه وسط درس‌خوندن، ترجیح بدی یه‌گوشه بشینی و بزنی زیر گریه و امتحانت رو بیفتی. یا ممکنه وسط غذا پختن، ترجیح بدی بشینی گریه کنی و غذات بسوزه. یا وسط خیابون و بین جمعیت، یهو بزنی زیر گریه.
باید قوی باشی چون زندگی سخته و آدم‌های زیادی قراره برات سخت‌ترش کنن. باید قوی باشی چون بالاخره میفهمی مسئولیت همه‌چیز با توعه. اینکه زندگی خوبی برای خودت بسازی، یا خرابش کنی پای خودته. اینکه بالاخره یه روزی خودت رو سربلند کنی یا همیشه از خودت خجالت‌زده باشی هم انتخاب خودته. باید قوی باشی تا شاید یه روزی اوضاع فرق کنه.‌ تا شاید بالاخره اون بچه‌ی ۵ساله که کُلی آرزو داشت، یه روزی بهت افتخار کنه.

و از اون‌جایی که خیلیاتون این‌جا کنکوری‌اید،‌‌ می‌خواستم بگم می‌دونم الان چقدر خسته و کلافه‌اید و خستگی نهاییا و استرس کنکور دهن شمارم صاف کرده. پس توی این دهن‌صافی باهاتون ابراز هم‌دردی می‌کنم قبل از هر چیز??‍??
و اگه تا امشب به برنامم رسیدم؛ شب میام‌ به عادت قبلا، می‌نویسم براتون از چه‌جوری دووم آوردن.?

تو لیاقت اینو داری که خودتو ببخشی و زندگی خوبی برای خودت بسازی. حتی اگر آدمایی بی‌مسئولیت و با نادانی کامل، دنیا دنیا رنج رو به تو تحمیل کردن. تو دست به دستشون نده. تو شایسته‌ی عشق و آزادی هستی. تو شایسته‌ی خیال آروم و فکر راحتی.

قربان چشم‌ها و دست‌های مهربانت بروم، استقامت کن.

برسد به دست تمام آدم‌های خسته‌ی جهان.

تو حق نداری خسته شی،
نه الان، نه اینجا،‌
نه بعد اومدن این‌همه راهی که کنارهم اومدیم
روی تیغ، زیر رعد، توی شک،
از اون گرم تا این سگ سرما!
تو حق نداری نگا کنی به پایین
منو ببین!
ما به هم وصلیم،
بیفتی منم میفتم باهات.
اجازه نمیدم بشی یه بی روح، یه مرده
بلند شو خودم کولت میکنم تا خونه.☁️?

تو هزار بار دیگه هم توی این شرایط بودی. تو این شرایط رو حفظی. چطوری هنوز اذیت می‌شی از بودن توی این شرایط؟