کافه ای در فرانسه/ روز/ داخلی
(زن از پشت میز خود بلند شده و سمت میز مرد می‌رود و گفت‌و‌گو شروع می‌شود):

-ببخشيد شرمنده مزاحم شدم اجازه هست؟

--بله، بفرماييد

-ممنون،يه چيز عجيبي تو مجله می‌خوندم مي‌خوام راجع بهش با يکي حرف بزنم

—و منو انتخاب کردي؟

-فرانسوي نيستي، نه؟

—نه. اهل نيويورکم، ولي اينجا زندگي مي‌کنم
-شما اهل کجايي؟

—ايتاليا

-پس اجازه ميدين؟

—ادامه بده، سراپا گوشم. اين چيزي[اصطلاحی] نيست که اونا[فرانسوی‌ها] ميگن؟

-اميدوارم اينطور باشه.. ،
تو مکزيکو چندتا دانشمند يه تعداد باربر رو اجير کردن تا اونا رو به يه شهر باستاني مربوط به تمدن اينکاها تو کوهستان ببرن
تو يه نقطه، باربرها وايسادن، ديگه جلوتر نرفتن
دانشمندا از دستشون عصباني شدن و سعي کردن اونا رو به حرکت در بيارن
نمي‌فهميدن علت تاخير طولاني باربرها چيه
بعد از چند ساعت باربرها دوباره راه افتادن
بالاخره سردسته شون تصميم گرفت که توضيح بده

—بعد چي شد؟

-انگار علاقمند شدي..

—آره، خيلي

-گفت
گفت که، خيلي تند راه رفتن
بخاطر همين روحشون رو پشت سر گذاشتن

—روحشونو؟

-خيلي عجيبه، مثل رفتار ماهاست
ما هم عجله مي‌کنيم
و روحمون رو از دست ميديم
و بايد منتظرشون باشيم

—که چيکار کنيم؟

-هر کاري که بيهوده به نظر برسه

«قسمتی از دیالوگ‌های فیلم ِ «فراسوی ابرها»

به کارگردانی:
میکل آنجلو آنتونیونی و
ویم وندرس»

@DrVahidGolshahi