چشمام جوری شده که،
صفحه کیبورد گوشیم کلمات جلوم‌میرقصن.

با خود می‌گویم
چرا تمام نمیشود
و چرا تمام نمی‌شوم؟
و بازهم شروم میشود
و بازهم شروع میشوم.

حضورش برایم اهمیتی نداشت،
اما غیبتش خیلی آزار دهنده بود.

چه كردند باما؟
كه توانِ زندگي كردن هم نداريم.

ميشنوي؟
سكوتِ درونم فرياد ميزند.
كجاست آن گوشِ شنوا؟

بیش از چهار بار بغضم را قورت دادم
جلوی اشک هایم را گرفتم
سردی گلویم را با تمام وجود حس میکنم
با حرف هایشان چگونه خورد و کوچکت و می‌کنند با خنده های تمسخر آمیز
گفت : " اگه همچین فکری میکنی ، دیگر اینجا نیا ! "
حرفی نزدم
اینجا همیشه خانه من بوده ، خانه دومم بوده و هست ولی دیگر حس قبل را ندارم ، آدم ها تغییر کرده اند انگار در موجودیتی گیر افتادی و دیگران بر اساس بزرگی و برابری همه چیز را بر سر تو می‌گذارند ، حرف هایشان حاکمانه و درخواستشان از تو مخلصانه