این....خیلی قشنگ بود

وقتی خستگی بهت فشار می آورد، سر سنگین و مغز خسته ات را کجا تکیه می دهی دلبرم؟ چطور توانت را برای بلند شدن و ایستادن بر روی زانو های نا توانت، جمع میکنی؟ اشک هایت را با شونه های چه کسی خشک میکنی؟ اصلا نفس میکشی؟ می توانی از پس آن پرده زلال، اطرافت را نظاره…

وقتی خستگی بهت فشار می آورد، سر سنگین و مغز خسته ات را کجا تکیه می دهی دلبرم؟
چطور توانت را برای بلند شدن و ایستادن بر روی زانو های نا توانت، جمع میکنی؟
اشک هایت را با شونه های چه کسی خشک میکنی؟
اصلا نفس میکشی؟
می توانی از پس آن پرده زلال، اطرافت را نظاره کنی؟
چه کسی پاسخگوی پارگی گوشه لبت است؟
چه کسی مسئول لبخند برداشته شده و تلخی روزگارت است؟
یقه چه کسی را باید گرفت؟ دست به دامان کدامینشان شوم که شاید و فقط شاید بتوانم رد کبودی زندگیت را کمرنگ تر کنم؟
آغوشم برای توست. اگر هیچ هم نماند از من نفس بریده، بدان که همان پیکر هم برای توست. تا بلکه درش آرامشی که در به در، در خانه ها و آدم های مختلف جویایش بودی، بیابی.
من خانه تو خواهم بود. میمانم تا بمانی.

This brain is busy
A preoccupation that deprives me of the
ability to speak and write
Can it be stifled?
Does it suffocate?

رفتار ثابتی ندارم
مودیم

*به قول رفیقم که میگفت

"چه حق می‌گفت هوشنگ ابتهاج
آدم ها تا حد مردن
از خود خسته ات میکنند
ترکت نمی کنند
اما مجبورت میکنند ترکشان کنی
آنگاه تو میشوی بنده ی سرتا پا خطا کار..."*