من هنوز نمی‌خوام باور کنم، بخوام هم نمیتونم؛
ولی دیگه اینو میدونم که مرگ واقعی ترین بخش زندگی انسانه، و راه فراری نیست!
فقط کاش آخرش خوب تموم شه.

فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَىٰ فِرَاقِی.

بی پناه شدیم؛
اگه میتونید برای شادی روح مادربزرگم فاتحه‌ای قرائت کنید💔.

حس میکنم برای تجربه های دردناک بزرگسالی، هنوز کوچیکم.

ما آدما خیلی ضعیفیم. چه بد.

یک وقتایی از اِهمال کاری و فراموشی آدما خیلی حرصم میگیره، اما خب بعدش یادم میاد ممکنه منم به اندازه همونا قدر نشناس باشم.
امسال روز مادر به شکل دردناکی برام یک جور دیگه است؛
البته بعد از 401 کوفتی معنای همه چی برام تغییر کرد، اما چه فایده منم یادم میره چه نعمتی توی زندگیمه و قدرش رو نمیدونم.
این روزا تو خونه خیلی حواسم به باباست، ولی با همه اینا میبینم که چجوری داره داره ذره ذره آب میشه، خدانکنه یک حرفی از مادر تو خونه زده بشه، آدمی نیست که جار و جنجال کنه اما میبینم که چجوری ریز ریز با خودش اشک میریزه، میبینم غم تو چشماش رو، هیچ وقت اینجوری بی پناه ندیده بودمش، گفتم پناه!
آره ما بزرگترین پناه رو داریم تک تک مون، حتی اگه سن پناهمون رو به پیری باشه، حتی اگه دونه های سفید موهاش خیلی زیاد شده باشن، حتی اگه دیگه دست به کمر بگیره برای بلند شدن، ولی هنوز هست، هنوز پناه ماست، آره مادر ینی پناه، یعنی وقتی همه آدما زدن دهنت رو سرویس کردن تو هنوز روی نیمکت ذخیره ها مامانتو داری، ولی گفتم نفرین که ما فراموش کاریم، ارزش مهم ترین دارایی زندگیمون رو نمیدونیم، این روزا خیلی بیشتر درک میکنم این موضوع رو، چون بابا رو میبینم!
بابا هیچ وقت بچه بدی نبود، حداقل تا جایی که یادمه مادربزرگم همیشه راضی بود ازش، اما الان میبینم حسرت تو چشماش رو میبینم پشیمونی هاش رو میبینم اون اندوه بزرگش رو.
با خودم میگم وای به حال من، وای به حال منی که ناخلف ترین بچه مامانمم!

آره به مادرم بگین، هنوز گریه هاش تو جانمازشن...

"پی نوشت: دکترا جمله دردناک همیشگیشون رو تحویل ما دادن، اما شما لطفا برای بهبودی مادربزرگم دعا کنید."

آذر خیلی پر برکت بود، ولی کاش آخرش باهام نامهربونی نمی‌کرد.