اسرائیل پس از هفتم اکتبر؛ سه بحران بنیادین

در تحلیل وضعیت اسرائیل و فلسطین پس از توافق اخیر، شاید مهم‌ترین مسئله آن باشد که دیگر نمی‌توان صرفاً بر معیارهای سنتیِ پیروزی و شکست یا آمار و ارقام تکیه کرد. اتفاقات هفتم اکتبر نشان دادند که اسرائیل – صرف‌نظر از بحث‌هایی دربارهٔ رکود اقتصادی، بحران آوارگی شهرک‌نشین‌ها، مهاجرت معکوس و پرسش از باقی‌ماندن یا از دست‌رفتن قدرت بازدارندگی‌اش – اکنون با سه بحران بنیادین روبه‌رو است. این بحران‌ها چنان ابعاد و عمقی دارند که دولت و جامعهٔ اسرائیل مجبور خواهند بود بخش بزرگی از توان خود را صرف مهار آن‌ها کنند؛ حتی در شرایطی که همچنان خطر درگیری‌های نظامی تازه در اطراف خود را حس می‌کند.

نخستین بحران، انزوای فزایندهٔ اسرائیل در صحنهٔ جهانی است. رژیمی که پایه‌های مشروعیت خود را بر تبلیغ یک تصویر ظاهراً مدرن و لیبرال و اخلاقی بنا کرده بود، اکنون با واکنش شدید افکار عمومی جهان روبه‌روست. رسانه‌ها و نهادهای بین‌المللی هر روز از جنایات و تخریب‌هایی سخن می‌گویند که اسرائیل در غزه مرتکب می‌شود. مفهوم «نسل‌کشی» بیش از هر زمان دیگری با نام این رژیم گره خورده و سیاست‌های صهیونیسم دینی – که در این دولت عیان‌تر از همیشه به چشم می‌آید – تصویر اشغالگری را بدون هیچ پرده‌پوشی عیان کرده است. این تحولات، نه‌تنها جامعهٔ جهانی را واداشته نتانیاهو و فرماندهان نظامی او را تحت پیگرد احتمالی قضایی قرار دهد، بلکه هر توافقنامه یا قراردادی با اسرائیل، به امضای سندی ختم می‌شود که طرف مقابل را در مظان همدستی با متهمان به نسل‌کشی قرار می‌دهد.

دومین بحران، ناتوانی آشکار ارتش اسرائیل در به سرانجام رساندن یک جنگ زمینی است. سال‌هاست که ژنرال‌های اسرائیلی دربارهٔ آمادگی ارتش برای ورود به درگیری زمینی ابراز تردید می‌کنند، اما اکنون این تردید به یقین بدل شده است. از زمان جنگ ۲۰۰۶ به این‌سو، ارتش در کسب یک پیروزی قاطع زمینی ناتوان بوده و اقداماتش اغلب به ویرانی‌های گسترده و واکنش‌های انتقام‌جویانه محدود شده است. شکاف‌های درونی ارتش، از پذیرش مسئولیت شکست گرفته تا بحث بر سر میزان مشارکت نیروهای مذهبی افراطی، پتانسیل تبدیل‌شدن به یک بحران داخلی گسترده را دارد. در همین حال، آمار چشم‌گیر تلفات انسانی از کشته و زخمی در میان نظامیان ارتش، بر زخمی کهنه نمک می‌پاشد و زمینه را برای رویارویی‌های قضایی و سیاسی در آینده فراهم می‌کند.

اما شاید مهم‌ترین بحران، گسست فزاینده در بافت درونی جامعهٔ اسرائیل باشد؛ گسستی که دیگر نمی‌توان آن را نادیده گرفت یا بر آن سرپوش گذاشت. رویدادهای نظامی اخیر و شیوهٔ مدیریت دولت، این باور را در بخش لیبرال جامعه اسرائیل تقویت کرده که دیگر «سرزمین موعود» نه به معنای امنیت، بلکه به مکانی بدل شده که می‌تواند آنان را درگیر جنگ‌های بی‌پایان کند. از سوی دیگر، جریان مذهبی افراطی که با شعار «اسرائیل بزرگ» به میدان آمده بود، اکنون درمی‌یابد که استناد به توجیهات دینی برای ادامهٔ بی‌قیدوشرط جنگ، با توافق‌های دیپلماتیکی که دولت امضا می‌کند، در تعارض است. درواقع نه نظامیان توان به ثمررساندنِ ایدهٔ «جنگ سرنوشت‌ساز» را دارند و نه دولت می‌تواند کاملاً براساس دیدگاه‌های افراطی مذهبی پیش برود. نتیجه آن شده که شکافی جدی میان طیف‌های لیبرال و مذهبی شکل بگیرد؛ شکافی که محور انتخابات آینده و تحولات سیاسی پس از آن خواهد بود.

اینک پرسش کلیدی برای جامعهٔ اسرائیل آن است که هفتم اکتبر را در تاریخ خود چگونه تعریف کند؛ آیا باید از آن به‌عنوان روزی فاجعه‌بار یاد کند یا تولد مرحله‌ای جدید از اختلافات درونی؟ بحران‌های سه‌گانهٔ یادشده – انزوای جهانی، زمین‌گیرشدن توان نظامی در جنگ زمینی، و تعمیق شکاف‌های اجتماعی – احتمالاً پاسخی دشوار برای این پرسش رقم می‌زنند. آنچه مسلم است، نظام سیاسی و اجتماعی اسرائیل هرگز به پیش از هفتم اکتبر بازنخواهد گشت و مسیری پرهزینه و فرسایشی در پیش روی آن قرار گرفته است؛ مسیری که شاید سرنوشت موجودیت این رژیم را بیش از هر زمان دیگری به چالش بکشاند.

نفسي الفداء لكل منتصر حزين
قُتِل الذين يحبهم،
إذ كان يحمي الآخرين
يحمي بشبرٍ تحت كعبيه اتزان الارض
معنى العدل في الدنيا على إطلاقه
يحمي البرايا أجمعين
حتى مماليك البلاد القاعدين
والحرب واعظة تنادينا
لقد سلم المقاتل
والذين بدورهم قتلوا
نعم هذا قضاء الله لكن
ربما سلموا إذا كان الجميع مقاتلين
نفسي فداء للرجال ملثمين
إذ يطلقون سلاحهم مثل الدعاء يطير من أدنى لأعلى
مثل تاريخ هنا يملي فيتلى
حاصرونا كيفما شئتم
فإن الخبز والتاريخ يصنع هاهنا تحت الحصار
نفسي فداء للشموس تسير في الأنفاق تحت الأرض من دار لدار
حيث الصباح غدا هنا يهرب من يد ليد
بديلاً عن صباح خربته طائرات الظالمين
نفسي فداء للسماء قنابل الفسفور تملؤها كشعر الغول
ألف أفعى بيضاء نحو الأرض تسعى
والسماء تريد أن تنقض كالمبنى القديم
فنرفع الأيدي لنعدل ميلها،
وتكاد أن تنهار لولا ما توفر من أكف الطيبين
يا أهل غزة ما عليكم بعدها
والله لولاكم لما بقيت سماء ما تظل العالمين

---------------------------------------------------------

جانم فدای هر پیروزمندِ اندوهگین
آنان که دوستشان داشت، کشته شدند
در همان لحظه‌ای که سپرِ دیگران بود

زیر گام‌هایشان
تعادلِ زمین را نگاه می‌دارند
و پاسدار معنای مطلقِ عدالت در جهان هستند،
پاسدارِ همه‌ی بی‌گناهان،
حتی شاهان سرزمین‌های خاموش

جنگ، واعظی است که ما را فرا می‌خواند:
مبارز زنده ماند،
و آنان که در خانه‌ ماندند، کشته شدند

آری، این قضا و قدر خداست
اما شاید همگان در امان می‌ماندند،
اگر همگان، مبارز می‌بودند

جانم فدای مردانی رخسارشان در نقاب است،
آنان که سلاحشان را چون نیایشی
از فرش تا عرش پرواز می‌دهند،
همچون تاریخی که در اینجا نوشته و خوانده می‌شود

ما را هرگونه که می‌خواهید در محاصره گیرید،
نان و تاریخ، در همین حصار ساخته می‌شوند

جانم فدای خورشیدهایی
که در تونل‌های زیر زمین،
از خانه‌ای به خانه‌ای می‌روند،
آنجا که سپیده‌دم، دست‌به‌دست می‌گریزد
تا جانشینِ صبحی شود
که هواپیماهای ستمگران، به نابودی کشاندند

جانم فدای آسمانی
که بمب‌های فسفری، آن را چون گیسوانِ دیو پر کرده‌اند،
هزار مارِ سپید، به‌سوی زمین می‌خزند،
و آسمان می‌خواهد چون بنایی کهن فرو ریزد
اما ما دست‌ها را بالا می‌بریم تا کجی‌اش را راست کنیم،
و اگر دستان نیکان نبود،
آسمان فرو می‌ریخت

ای مردمِ غزه، پس از این بر شما چه باک؟
به خدا قسم، اگر شما نبودید،
دیگر آسمانی بر سرِ جهانیان باقی نمی‌ماند

بخشی از شعری بلند از تميم البرغوثي
ترجمه با کمک هوش مصنوعی

فكدْ كيدك ، وإسعَ سعيك ، وناصِب جهدك ، فوَ الله لا تمحو ذكرنا ، ولا تميت وحينا ، ولا تدرك أمدنا ، ولا تدحض عنك عارها ، وهل رأيك إلا فند ، وأيامك إلا عدد ، وجمعك إلا بدد ، يوم ينادي المنادي : ألا لعنة الله على الظالمين

این بار تکلیف خیلی چیز‌ها برای همیشه مشخص میشه.

پاسخ بازدارنده یا پاسخ فلج کننده؟
مسئله این است!

نامه‌ی از اسارت رسیده‌ی ابوعباس عزیز رو خوندم و بغضم شکست از بی‌وفایی بعضی‌ها…

باسمک یا ولی النصر

اللهم انا نرغب الیک فی دوله کریمه تعز بها الاسلام و اهله و تذل بها النفاق و اهله

دوستان عزیزم!

و بزرگوارانی که این حقیر را نمی‌شناختید و منت سرم گذاشتید!

سلام علیکم بما صبرتم فنعم عقبی الدار

اخیراً متوجه شدم که عده زیادی از شما عزیزان، برای شنیده شدن صدای این حقیر و ظلم روا شده بر او، آستین همت بالا زده و فعالیت‌های مختلفی داشته اید، دست یکایک شما را می‌بوسم و از آنجا که یقیناً توان جبران این همه صفا و محبت را ندارم، در صورت لیاقت در این روزهای سخت اسارت و غربت، دعاگوی شما سروران هستم.

اجر مهربانی و وفایتان را از مادر وفا خانم جانم حضرت ام البنین علیها سلام مسالت می‌کنم.

اما بعد،

امروز نتیجه انتخابات را شنیدم،

از همه شما خوبان خواهش می‌کنم، فعلاً هر آنچه برای این این حقیر می‌کنید را تعطیل کرده و همه انرژی و وقتتان را در این روزهای پیش رو برای افزایش مشارکت در انتخابات و پیروزی جبهه انقلاب مصرف کنید.

هر بستری در فضای حقیقی و مجازی برای بنده فراهم شده را به محلی برای مجاهدت در مسیر پیروزی حاج سعید آقای جلیلی تبدیل کنید.

در این روزهایی که گذشت، دوست داشتم بیرون می‌بودم و برای حاج باقر قالیباف از جان و دل مایه می‌گذاشتم، مثل انتخابات‌های گذشته که بی اهمیت به نتایج اش، پای کارش بودم چون پای کار مقاومت بود.

و اینک آرزویم این است که ای کاش بیرون بودم تا اگر آب در دست دارم زمین بگذارم و به یاری حاج سعید آقای جلیلی بروم.

ای کاش کنارتان می‌بودم تا بتوانم خدمتی کنم.

رفقا! عزیزان! سروران!

در شرایطی این حرف‌ها را برایتان از ته قلبم می‌نویسم که سخت‌ترین روزهای زندگی را می‌گذرانم و ظلم دشمن، کارد را به استخوانم رسانده.

قدر این لحظات را بدانید و شما هم اگر آب در دست دارید زمین بگذارید و به یاری جلیلی عزیز بروید که انسان شریفی است.

عزیزان من!

چشم خیلی‌ها به نتیجه این انتخابات است

دوست و دشمن،

مقاومت در روزهای مهم و حساسی قرار دارد و ان شاء الله پیروزی نزدیک است.

آگاه باشید، جدای از چشم‌های پلید و حقیر دشمنان که به این انتخابات خیره شده، چشم‌های معصوم مجاهدان و رزمندگان جبهه مقاومت از غزه مظلوم گرفته تا لبنان و یمن و سوریه و عراق نیز به نتیجه‌ای است که شما رقم می زنید.

در مرحله نخست مهم‌ترین اصل، مشارکت بالاست.

تا می‌توانید ناراضی‌ها و گله مندها که شاید قهر کرده اند را پای صندوق بیاورید. به قول فرمانده شهیدم حاج قاسم عزیز، فقط خدا اجر و ثواب این کار را می‌داند که چقدر زیاد است و اصلاً قابل فهم و درک ما نیست.

مبادا در اردوگاه وحدت، به خناسان و خرس خاله‌ها مجال نفاق و تفرقه دهید!

همه شهدا، چشم به مجاهدت این روزهای شما دارند.

حاج قاسم عزیز، نظاره گر شماست!

ان شاء الله پیروزی نزدیک است...

خدا می‌داند که در همین سلول و بند اسارت، صدای چکاچک شمشیر مالک را می شنوم که به چند قدمی خیمه‌ی معاویه رسیده است،

کار شیطان بزرگ و رژیم کودک کش به زودی تمام است، بعون الله.

نگذارید علی تنها بماند، نگذارید مالک را به عقب برگردانند.

به امید بهترین‌ها برای مردم شریف و کشور عزیزم ایران، زیر سایه حضرت ولیعصر روحی له الفداء

برادرتان را دعا کنید که سخت روزهایی است، دعا کنید با این شرایط جسمی، پایانم اینجا و در بستر نباشد.

دعا به عاقبت بخیری ام کنید.

عاقبتی که ختم به سربازی آقا سید علی عزیز تر از جانم تا آخرین نفس باشد و ختم به دیدار عمار و میثم و قدیر و … الباقی رفقایم شود.

یاعلی مدد - امن المتوکلون

زندان بغداد

خاک پای ملت ایران - اسیر محمدرضا نوری

چهارصد و شصت و پنجمین روز این امتحان سخت الهی