همه جا آبی بود؛ انگار توی یه اقیانوسِ مواج غرق شده باشی.
نمیدونم خواب بودم یا بیدار. توی آب معلق بودم و همه چیز دور و برم میچرخید.
جسم نیمه جونم همراه با آب حرکت میکرد. آروم و با وقار. مثل همیشه؛ من حتی موقع مرگ هم با وقار بودم.
چشمام فقط آسمونو میدید و مغزم خاطرات زندگیمو مرور میکرد.از بچگی تا بزرگی. آسمون اونقدر صاف بود که هیچ ابرِ پنبه ای بالای سرم دیده نمیشد، اما یکی دوتا از مرغای دریایی حوالیِ من پرواز میکردند. شاید امشب من غذای همین پرنده ها بودم.چه سرنوشتی. روزی در کالبد یک انسان و روزی غذای لذیذِ مرغ های دریایی.
تلاش کردم تکه چوبی که نزدیکم شناور بود رو بگیرم اما نشد. دست هام‌ رو باز کردم. آب توی گوشهام رفته بود و شوری اش رو روی زبونم هم حس میکردم.
دیگه دست و پا زدن فایده ای نداره. هرچی بیشتر دست و پا بزنی بیشتر غرق میشی. این سرنوشت انسانه عزیزم. هرکسی یه جوری قراره دنیا رو ترک کنه.
همیشه از دریا و اقیانوس میترسیدم، همیشه. ولی انگار اونا منو دوست داشتند؛ اونقدری که از خدا خواستن که لحظه ی آخر زندگیم، من رو توی بغلشون بگیرن...
_مریم گلی

امروز انرژی زنانه ام خیلییی بالاست پس لطفا:
بالاتر از گل بم نگین، یوقت خانم بدش میاد🤭

سر عشق تو به مرگ خودم راضی شدم
آخه این مردن، رها شدنه...

گفت: "مرا یادت هست؟".
دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟
و چرا آدمها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچکس نیستم؟

سلام بر آن هایی که وقتی تورا خاموش یافتند، رهایت نکردند؛
مگر بعد از آنکه نور و روشنایی را به تو بازگرداندند.

نیو.

میخواهم جنازه ام بر آب بیفتد و ساعت ها به ابرها خیره شوم،
مرده ام موج بردارد؛
قایقی باشم،
که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بیخیال هرچیز
بر این ملافه ی آبی چرت میزند.
مرگ میخواست اینطور زیبا باشد،
که ما خاکش کردیم.
_گروس عبدالملکیان