یعنی اونی که اولین بار گفت کادوهارو اخر مهمونی باز کنیم من میدیدم ارادت ویژه‌ای خدمتش نشون میدادم.
خب چی میشه اول مهمونی کادو باز کنیم؟ ?

برای دندان‌های به‌هم فشرده
برای خشم فروخورده
برای استخوان در گلو
برای دهان‌هایی که نمی‌خوانند
برای بوسه در مخفیگاه
برای مصرع سانسور شده
برای نامی که ممنوع است
من نام تو را می‌خوانم: آزادی!

- پل الوار

از این به بعد هرکی بگه مردم کانادا خوش اخلاقن، مردم تهران اعصاب ندارن، یه کلاژ از عکس هوای امروز تهران و نمودار قیمت دلار در هفته‌ی گذشته میکوبم تو صورتش. خودش خجالت بکشه خفه شه.

خواستم با این ویدیو اعلام کنم آرایشگرم ایز د بست.

بهار اخیراً درباره‌ی از دست دادن دوست‌ها حرف زده بود و اگرچه من نمی‌تونم به اون زیبایی حرف بزنم، مدتی بود که می‌خواستم در این باره چیزی بنویسم. این واقعیت که چرا شکستن رابطه‌ی دوستانه و فقدان دوست سخت‌تر از فقدان پارتنره. یا حداقل به نظر من اینطوره. و خب اینه که من همیشه معتقد بودم و هستم که رفاقت قبل از عشق میاد. بوده بازه‌های زمانی که من "او" رو نداشتم، ولی جری همیشه بخش ثابتی از زندگی‌م بوده، دقیقاً چون فکر می‌کنم آدم می‌تونه زندگی رو بدون پارتنر ادامه بده، ولی نه بدون رفیق و هم‌رزم و هم‌تیمی‌ت. و می‌گم چرا.

نکته اینه که... پارتنر خیلی تعریف و جایگاه مشخصی داره. اتفاقاً دیشب در ادامه‌ی بحثی داشتم به مهسا می‌گفتم من فلانی نیستم، من پارتنرتم. من ازت توقع دارم که تلاش کنی، هردومون تلاش کنیم و با هم هماهنگ شیم؛ نمی‌تونی به من بگی ما فقط سر این کوچه با هم پارتنریم، وسط کوچه که با هم جور در نمیایم دیگه پارتنر نیستیم، بعد دوباره سر کوچه جلوی اون خونه‌هه پارتنریم، ولی جلوی این یکی خونه‌هه نه. نکته‌ش همینه. شریک زندگی اینه. شما قراره کل زندگی، همه‌ی بخش‌های زندگی رو با هم باشید. پارتنرها اینن برای هم: همه‌چی؛ دقیقاً همه‌چی. نه کمتر، نه بیشتر.

ولی دوست چیه؟ چیز عجیبی که بین خانواده‌ست و پارتنر و هیچ تعریف مشخصی نداره. تو یه روز این آدم رو پیدا می‌کنی، این آدمی که فلان و بهمان اخلاق مزخرف رو داره و متعهد هم نیست که به‌خاطر تو تغییری در خودش به وجود بیاره، به هم وصل نیستید، نه توسط خون نه توسط پیوندی به اسم عشق، و به هم قول نمی‌دید که تو تا وسط کوچه بیا، منم از این‌ور تا وسط اون کوچه میام. هیچی نیست. هیچ جای مشخصی نداره اون آدم.

و خودش میاد و یه جایگاه مختص خودش برای خودش می‌سازه. کل زندگی نیست، دقیقاً جلوی اون خونه‌ی نمای آجری آخرای کوچه‌ست. دقیقاً اونجا یه چهارپایه‌ی چوبیه، که روی اون این یک نفر همیشه منتظرتونه. تو اون نقطه به زبون خاصی صحبت می‌کنن که فقط شما و این یک نفر بلدید. تو اون نقطه اتفاقاتی افتاده که فقط شما و این یک نفر می‌دونیدش. توی روح شما، کوچه‌ای که از اول تا آخرش رو با عشق زندگی می‌رید و توی خونه‌های سنگی و آجری‌ش اعضای خانواده‌ن که جاهای خودشون رو دارن، وسط اون کوچه‌ی فرعی خاکی، یه صندلی چوبی هست که فقط مال یک نفره.
و وقتی اون یه نفر رو از دست می‌دید، دیگه کی قراره بیاد اون صندلی رو بگیره که خودش نساخته؟ کی زبون اون کوچه‌ی خاکی رو بلده؟ کی خبر داره اون روز سر ظهر کی جلوی اون صندلی زمین خورد و شما دو نفر با هم انقدر بهش خندیدید که دل‌درد گرفتید؟ کی می‌تونه بیاد، کی می‌خواد بیاد و اون صندلی چوبی رو صاحب شه؟ سر تخت و تاج‌ها و قصرها دعواست، کی اصلاً از اون صندلی چوبی خبر داره؟

اینطوریه که... دوست هیچوقت جایگزین نمی‌شه.
و اون صندلی چوبی، اون کوچه‌ی خلوت، تا ابد خالی می‌مونه.
‌

بله. ذوق دارم و خوشحالم، اما همزمان هم خسته و محتاطم.
شاید بزرگسالی یعنی همین.

جواب همه‌ی اون‌هایی که معتقدند «اگه اینا برن طالبان ایرانو میگیره» تا اونایی که نگران پشیمون شدن مردم سوریه‌ان.

من نمیفهمم! تهران بودم باید حسرت استوریای برفی فامیلای تبریزیمونو میخوردم. اومدم کانادا جماعت تهران پست میذارن چه برف قشنگی!
برف جان با من مشکلی داری؟ چیزی شده بگو حلش میکنیم خب چرا فرار میکنی؟

طبق حرفای عراقچی «نظام سیاسی سوریه باید به خواست مردم سوریه باشه. ولی مردم ایران گه خوردن مارو نخوان!»

چها روزه داریم مافیا پلو میخوریم?
یعنی اینطوری بهتون بگم که صب چششو تو چشم من باز میکنه میگه بریم مافیا ببینیم؟

دیگه هیچی معرفی نمیکنم به این دختره. ?