بعضی وقتا احساس میکنم زندگی باهام شوخی داره ...

امروز با آدم های جالبی آشنا شدم ، آدم های تاثیر گزار در عین حال ساده

وقتی میرم پیک نیک آدم خوشحال تری ام :)

صدا کن مرا ، صدای تو خوب است

دخترا از همون بچگی عاشق دور دور و این ور اون ور تابیدنن . دختر همسایه مون تقریبا ۸ سالشه عصرا میاد تو بالکن صدا میزنه محمد میای بریم دور دور ؟!
دوتایی بطری های آبشون رو برمیدارن و با دوچرخه میرن دور دور ، دوتا بچه ۸ ساله ، منه ۲۱ ساله هم نشستم خودمو باد میزنم .

امروز روز جهانی هندونه ست ? بریم پیک نیک هندونه بخوریم :)))

یکی تو اتوبوس بقل دستم داره با گوشی اتک رو میبینه و تازه اولای فصل یکه

۹ مرداد : گل او

گل هایی که کاشته بودم بزرگ شدن ، دقیقا همون اندازه ای که میخواستم هدیه بدم ، هر روز بهشون آب دادم ، باهاشون حرف زدم ، ساعت ها نگاهشون کردم . ولی دیگه موقع تحویل دادنشونه چون من صاحبشون نیستم از همون روزی که دونه رو کاشتم به اسم تو بود ، با فکر اینکه این گل توعه ازش مراقبت کردم ، با فکر اینکه شاید اینو بزاری تو اتاق جدیدت گلدونشو انتخاب کردم . ولی گلم یه دفعه مریض شد ، خشک شد و تقریبا داشت می مرد ، ترسیدم ، مضطرب شدم و هر کاری کردم جاشو عوض کردم ، دارو بهش دادم ، براش آواز خوندم ولی فایده نداشت منم خسته شدم ولش کردم به حال خودش که بمیره. از تلاش کردن های بیهوده و نتیجه نگرفتن خسته شده بودم ، نا امید شدم .
تا اینکه یه روز اومدم طبقه پایین کنارش نشستم دیدم ريشش سفت تر از این هاست ، دیدم که من درسته غمیگنم ولی حداقل هم زمونی دارم چرا اینقدر بد می کنم به این گل نحیف و زبون بسته.
الان گل بیچاره منتظره اسمه از بس همرو به اسم صدا کردم و تا به ایشون رسیدم گفتم گل قشنگ (او) ، گل او ، تو گل من نیستیا فقط گل اون آدمی ....

حس می‌کنم خواستن توجه از یه‌ جایی به‌بعد‌ بیماری به حساب می‌آد. مثلاً من بیمار توجه هستم. دوست دارم مقدار زیادی توجه به‌دست بیارم. توجه توجه توجه.

قاطیِ رنگ دیگران شدن به چه کارتون میاد؟
تهش به چیزی جز قهوه‌ای نمی‌رسید