اگر دوست داشتید، اینجا بیاید پیشم. https://t.me/demiclub

۱ آبان طرفای زنگ اول کلاس بود که گوشیتو دراوردی گفتی یه چنلی زدی به نام “فو”.
یه چنل ساده تبدیل شد به بهترین بدترین و خاص ترین روزای زندگیم تا دو سه ماه اول فقط خودمون بودیم یادمه ادمین چنل راوی داستان جوین شد و اون لحظه داشتیم فکر میکردیم یعنی میشه روزی صد تا ممبر داشته باشیم و معروف بشیم؟
آهنگ فو، درخت بی درد، بارونای پاییزی، اتاق آبی، دفتر سگ و قایق،انشای آزادی،جمعه ها، درس خوندن گروهیمون، خراب کردن امتحانا، زنگ زدنای یهویی و آنتن نداشتنت، مست شدنمون بدون الکل، حسا و دردای مشترک، رفتنم از مدرسه، دور شدنمون، کافه دوک، کت و ماسک مشکی، گارسون دوست داشتنی،چند روز حرف نزدن، زود خوابیدنت، دیر خوابیدنم و…
درسته چند ماهه دیگه هیچی مثل قبل نیست ولی هیچ وقت اینجارو فراموش نمی‌کنم.

اینجارو دوست داشتم
مثل یه خونه بود برامون
تنهایی هامونو حس کرد
توش ناراحت شدیم و گریه کردیم
شاد شدیم و خندیدیم
رفتیم بیرون و عکسامونو قاب کردیم رو دیواراش
عاشق هم شدیم یه وقتایی
یه وقتایی هم متنفر
بهترین خاطرات تو این خونه موند برامون
و بدترین خاطرات
اینجا باهم موندیم
دور شدیم
و دوباره نزدیک
فکر کنم دیگه اون خونه قدیمی نیست
ولی هنوز رد دستای ما روی دیواراش مونده
پشت دیواراش
خنده ها و‌گریه هامون قایم شده.
یادگاری هامون، رو ستوناش حک شده.
حالا دست همو گرفتیم و درشو میبندیم. اینجا برای ما بیشتر از یه چنل بود. خونمون بود.

راستش من دلم واسه همه چیز تنگ شده
فقط قدرت به زبون آوردنشو ندارم.

اینها نفس را نمی‌کشند، اینها عشق را می‌کشند
اینها نگاه را نمی‌کشند، اینها لبخند را می‌کشند
اینها تن را نمی‌کشند، اینها آغوش را می‌کشند
اینها یک نفر را نمی‌کشند، اینها یک ایران را می‌کشند.

فعلا نیاز دارم وجود نداشته باشم.

تو، نیستی. و انکار نشدنی تر از قبل، در وجود من حل می‌شوی.