‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍  ‍〇🌿
🌿

چشم‌ها
دورترها را
پرنده می‌بینند
نزدیک ِقصه
برگ‌ها
ورق می‌خورند
در باور ِمقدس
زبان
فتح قلعه‌ای ست
که در ِآن
در آن است!
از خویش گزیری نیست
چشم
در گریز ِپرنده
تنهاست
غصه
قصه‌ی برگی‌ست
که در تنهایی ِنزدیک
می افتد
پرنده‌ی ِدورهاست
در سکوتی که نزدیک است
دورتر
بیافتد!
درگریز از ناگزیری معنا
که هیچ است.

✍شاعر: #مسعود_اصغر_نژاد_بلوچی

#کانال_شعر_هفتاد
〇🌿‌|🆔 @haftadpoet

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍  ‍〇🌿
🌿

از این منِ جمشیدیِ مجموعن یکه
تا آن تنِ تن‌پاشِ خسته
که تکه به پاره می‌کشد پَر در بادِ پُر نفر
تحقیقن امنی نیست امکانی هست البته

ها!
موبلندِ خجسته توی همان‌‌‌جا
پس بگذار تا بمویمش!
بودن در نسبتِ با بی می‌لنگد همواره
و این‌که دادنی بوده هرچه داده روی

من دستِ درست‌ِ درمونم
برچسبِ چونم
حال که اجاره کرده مرا یک دیر
دورتر از همه ممنونم مرسی!

✍شاعر: #مهرداد_فلاح

#کانال_شعر_هفتاد
〇🌿‌|🆔 @haftadpoet

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍  ‍〇🌿
🌿

جدیدترین مجموعه‌ی شعر #ابوالفضل_پاشا با عنوان #ارتفاعی_که_نزدیک_تر به همت #نشر_ناسنگ منتشر شد

#کانال_شعر_هفتاد
〇🌿‌|🆔 @haftadpoet

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ 〇?
?

کیف‌ها
چه حجمی مگر از گناهانِ ما به دوش می‌کِشند؟
و هنوز کیفِ تو را از کسی نپرسیده‌ام.

گاهی که سن‌وسالِ کمی داشته باشند
(من از تمامیِ کیف‌ها سخن می‌گویم)
و گاهی که یکی با کارنامه‌اش سفید
پس باید امتحان بدهد
(و این‌جا دیگر از کیفِ تو حرف می‌زنم).

باید حساب کنی:
درخت‌هایی که انتخاب‌شان با تو
جنگلی که سراسر سیاه می‌زند
یا اره‌هایی که هنوز هم بده‌کار مانده‌اند
و در شگفت‌ام از همین کیف
آیا توانِ این‌چنین امتحانی از کجا آورده است؟

کیف را
تو اگر مطمئن نیستی
یا سن‌وسالِ او را
تو چرا بی‌خیال نمی‌شوی؟

اکنون بیا
دستِ خود را کجا فرستاده‌یی؟
بیا به کفش‌های بعد از این بیندیش
که آن‌ها هم البته باید امتحان بدهند.

✍شعری از: #ابوالفضل_پاشا
برگرفته از: مجموعه‌ی شعر #جایی_به_نام_دورتر
#نشر_شب_چله
چ اول
سال 1403
صص 39 - 38

#کانال_شعر_هفتاد
〇?? @haftadpoet‌

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ 〇?
?

تحقیق امر مجهول مطلق زیبا در شعر فاقد معنا در بستر شعر هفتاد
نوشته کورش فلاحتی

همه  «شعر»ها، بر اساس استعاره ها شکل می گیرند
اما چگونگی ساخت استعاره ها در شعرها متفاوت است ونیز اکثر شعرها چه کهن و چه امروزی با تکیه بر ایجاد مضمون و محتوا ساخته شده و می شوند. در شعر به معنای رایج و مرسوم، فرم به معنای ساختار بیرونی و شکل ظاهری آن، وجه دوم شعر محسوب می شود، بسیاری از شاعران بر معنا و مفهوم به عنوان پیام و وجه اصلی شعر تکیه دارند. اما ابزار اصلی شعر زبان است و اقلیتی از شاعران بر عمده کردن وجه زبان تکیه دارند. از گذشته نیز چنین نگرشی وجود داشته است و جسته گریخته شاعران کهن چنین آثاری داشته اند:
خیزید و خز آرید که هنگام خزان است و الی آخر...
و در این مورد دوست گرانمایه ابوالفضل پاشا هم تحقیقاتی انجام داده اند که تاریخ شعر زبان و زبانیت را به دوران سعدی هم می رساند که در جای خود خواهد آمد.
در دوران معاصر شاعرانی کوشیده اند که بیشتر بر اشکال خاصی از زبان و زبان آفرینی تاکید داشته باشند و شعرشان آمیزه شکل های تازه ای از زبان و دستورزبان باشد و حتا برخی نیز کوشیده اند که به قول خودشان زبانیت و شعری بطورکلی فارغ از معنا و مفهوم داشته باشند و بنظر می رسد که اصرارشان به نوعی از زیبایی شناسی استوار است که صرفا برآمده از شکل و فرم چینش خاصی از کلمات است:

نيبون... نيبون!

غار كبود می‌دود

دست به گوش و فشرده پلك و خميده

يكسره جيغى بنفش

می‌كشد

گوش - سياهى ز پشت ظلمت تابوت

كاه - درون شير را

می‌جود

هوم بوم

هوم بوم

وى يو هو هى یی یی

هى يا يا هى يا اى يا اااا
«هوشنگ ایرانی»

ناگفته نماند که شعر هوشنگ ایرانی در حوزه شعر سوررئال فارسی طبقه بندی شده و نمونه بارزی از شعر زبانیت بحساب نمی آید اما از آنجا که در ترکیباتی مانند؛ «غار کبود می دود» و یا «جیغ بنفش» ، زبان و گویش غیر معمول و متفاوتی را در شعر باب کرد شعر ایشان این ظرفیت را دارد که در حوزه شعر زبان هم طبقه بندی بشود.

و یا شعر :

آب را و، کافی را ترکیب می کنند
و گل می چکد روی نمی دانم!

«دکتررضابراهنی»

براهنی در شرح چنین شعری می گوید:  «زیبایی شناسی چنین شعری همیشه هم در گرو معنای شعر زیبا نیست فضایی در زبان وجود دارد که در آن زبان از معنا آزاد می شود تا زیبا شود*» اما براهنی چگونگی این فضا و آزاد شدن زبان از معنا را توضیح نمی دهد. می توان گفت دو سطر شعر بالا معنای خاصی را القا نمی کند اما این نوع نوشتن مکث و تاخیر در دریافت مخاطب ایجاد کرده و ابهام موجود در این سطرها می تواند موجبات زیبایی هم تلقی شود، اگر بتوانیم احساس لذتبخش ناشی از تلا‌ش مکاشفه آمیز را زیبا تلقی کنیم می توانیم بگوییم که شعر فاقد معنا چندان هم بیهوده نیست، بلکه واجد تلاش لذت‌بخشی است که در جهت مکاشفه محتوای این نوع از ارتباط میان کلمات ناشی می شود و به همین دلیل شعر بدون معنا وجهی از مختصات هنر را در خود دارد. امر زیبا از جمله اموریست که شعر وهنر را ماهیتی متفاوت می بخشد. امر زیبا در طول تاریخ تعاریف مختلفی را داشته است اما از آنجا که این جنبه از هنر با عواطف انسانی سر وکار دارد می توان پنداشت که عواطف ناشی از تلاش انسانی در جهت کشف مجهول نیز نوعی از احساسات لذتبخش را در او بر می انگیزد بنابراین هر چند که ممکن است که در جمله  «و گل می چکد روی نمی دانم» چیزی از معنا دست مخاطب را نگیرد و حتا تأویل هم نتواند به داد چنین جملاتی برسد اما ابهام موجود در این جمله و تلاش برای کشف امر مبهم می تواند واجد حظ و لذتی عاطفی باشد و نوشته را بی اثر نگذارد. در ریاضیات و هندسه و نهایتا معماری و مجسمه سازی و نقاشی و حتا موسیقی، زیبایی در تناسب ها تقارن ها و هم نشینی های اجزا است اما در همانجا هم عدم تناسب ها نیز زیبایی خاص خود را دارند تشخیص و تعاریف همه این زیبایی ها اساسا به حوزه عواطف و اندیشه ها معطوف است همچنانکه در قلمرو شعر و ادبیات همین امر صادق است آنچنانکه تشخیص زیبایی در شعر بی وزن برای بسیاری از کسانی که ذهن معتاد به وزن دارند قابل دریافت و ادراک نیست. بنابراین در شعر زبانیت و بی معنا زیبایی شعریت از لایه مندی و ارجاعات معانی مندرج در لایه ها دریافت نمی شود بلکه ابهامات و محو معنا آنچنان مکث و تاخیری در اندیشه ایجاد می کند که منجر به تلاشی دائمی و طولانی از سوی مخاطب برای کشف نوع روابطی است که میان تصاویر و کلمات متصور است هر چند که آنچنان روابطی واقعا موجود نباشند