? طمع

طمع از رذائل اخلاقی است و به میل شدیدی اشاره دارد که فرد برای به دست آوردن چیزی از خود نشان می‌دهد. روان‌شناسانِ تکاملی رد پای این خصلت را در مغز باستانی ما پیدا کرده‌اند. به مدت صدها هزار سال، بشر با کمبود مواد غذایی روبرو بوده و غذا برای او حکم مرگ و زندگی را داشته است. بنابراین انسان اولیه با اندوختن کالری در بدن و انبار کردن مواد غذایی در غار، بقای خود و خانواده‌اش را تضمین می‌کرده است.
اما در دنیای مدرن، طمع دیگر ارتباطی به مواد غذایی و میزان درآمد افراد ندارد و با وزیر و وکیل شدن هم دست از سر انسان‌ها برنمی‌دارد. حتما شما هم پیرامون خود افرادی را می‌شناسید که علی‌رغم درآمد زیاد، گداصفت هستند و حریصانه از چند منبع غیرمشروع برای خود درآمدزایی می‌کنند و چشمشان هم سیر نمی‌شود.
آن‌چه بیش از همه، طمع را به یک عارضه‌ی بد اجتماعی تبدیل می‌کند این است که انضباط جامعه را به هم می‌ریزد. طمع‌کاران به راحتی در مقابل اربابان قدرت، سر خم می‌کنند؛ به دروغِ آن‌ها مهر تایید می‌زنند؛ به راحتی رنگ عوض می‌کنند و دروغ می‌گویند؛ ریاکاری و دزدی می‌کنند؛ وارد احزاب و گروه‌هایی می‌شوند که کوچک‌ترین اعتقادی به آرمان‌های آن ندارند؛ آگاهانه از باطل دفاع می‌کنند و وجدان خود را زیر پا می‌گذارند.
آن‌ها همه‌ی این کارها را می‌کنند به این خاطر که پسرشان از دندانپزشکی قبول شود؛ که دخترشان استخدام شود؛ که خودشان یک وام ۵۰۰ میلیارد تومانی بگیرند؛ که یک شرکت صادرات و واردات تاسیس کنند؛ که یک برج و هتل پنج‌ستاره بسازند. آن‌ها کسانی هستند که به خاطر منافع شخصی، اِبایی ندارند که کمر ۸۵ میلیون نفر ایرانی زیر بار تحریم و تورم خُرد شود تا از این آشفته‌بازار، سودی به جیب بزنند.
تصور کنید که اگر فقط این یک رذیلت اخلاقی از شخصیت برخی شهروندان حذف شود، شاهد چه تحولات مبارکی در سطح جامعه می‌شویم؟

✍ سیروس شکراللهی - ۱۴۰۳/۰۳/۲۳
t.me/shokrollahi_sirous