لطفا مرا اعدام کنید!

اگر امروز از من بپرسند:"برای رییس‌جمهور نشدن جلیلی، حاضری چه هزینه‌ای بدهی؟" بی‌درنگ پاسخ می‌دهم:"جانم؛ جانم را می‌دهم!"
مسئله‌ی ما در این برهه‌ی تاریخی، یک دعوای سیاسی و حزبی نیست؛ خطری که اکنون ایران را تهدید می‌کند، روی کار آمدن عده‌ای افراطی که از دیوار سفارت بالا می‌روند هم نیست. بالا رفتن از دیوار سفارت با اضافه شدن چهارتا ماشین پلیس ابتدا و انتهای یک خیابان حل می‌شود. مسئله‌ی امروز گشت ارشاد هم نیست! چه بسا که برخی از اطرافیان جلیلی با گشت ارشاد مخالف هم باشند! خطر این جماعت فراتر از این حرف‌هاست.
تاریخ معاصر ایران همیشه شاهد لمپن‌ها و لباس‌شخصی‌ها و گروه‌های خودسری بوده‌است که در مواقع گوناگون به خیابان‌ها ریخته و رفتارهای رادیکالی از خود نشان داده‌اند. اما اغلب آن‌ها سواد و مطالعه‌ی درست و حسابی نداشته و بازیچه‌ی هسته‌های قدرت شده‌اند. از شعبان جعفری‌ها در کودتای بیست و هشت مرداد تا انصار حزب‌الله در دهه‌ی هفتاد، تا ماجرای کوی دانشگاه ۷۸ و مجتمع سبحان ۸۸ و قس‌علیهذا. همه‌ی این‌ها به تاریخ این سرزمین آسیب زده‌اند اما جلیلی و طرفدارانش جنس دیگری دارند!
"فرقه‌ی جلیلیه" دانشگاهی و اهل مطالعه است! علیرغم جوانی، دنیادیده و سرد و گرم چشیده‌ی سیاست است. تاریخ معاصر ایران را می‌شناسد و در عوام‌فریبی مردم این آب و خاک از فرمول‌ها و تجربیات رضاخان تا احمدی‌نژاد بهره می‌برد.
مسئله اینجاست که این جماعت آنچنان در نگاه ایدئولوژیک خود غرق شده‌اند که برای اهداف‌شان هر وسیله‌ای را توجیه می‌کنند. کسانی که از نزدیک با این فرقه آشنایی دارند به خوبی می‌دانند که فی‌المثل از هر کدام‌شان بپرسید:"اگر ده میلیون ایرانی را به رگبار ببندیم، ده میلیون دانشجوی آمریکایی روبروی کاخ سفید شعارهای ما را فریاد می‌زنند! چه کنیم؟" در پاسخ بعد از بلغور کردن چند جمله فلسفی یا جامعه‌شناسانه خواهند گفت:"ده میلیون ایرانی را تیرباران کنیم!"
مسئله‌ی انتخابات ۱۵ تیر این است!
اینجاست که باید برای به قدرت نرسیدن جلیلی و حلقه‌ی اطرافیانش، از هیچ تلاشی فروگذار نکرد. اینجاست که اگر از من بپرسند:" برای رییس‌جمهور نشدن او حاضری چه هزینه‌ای بدهی؟" جواب می‌دهم:"جانم را! حاضرم برای آینده‌ی ایران مرا اعدام کنید اما..."

هو

آغاز سخن به نام تو اما بعد
حالا ته قصه را بگویم یا بعد؟
آخر سر گفتن از تو جان خواهم داد
فعلا بپذیر شعر ما را تا بعد...

.

#سلام
تا سه نشه بازی نشه!
این سومین صفحه‌ی من در اینستاگرامه!
دوتای قبلی هرکدوم به دلیلی به رحمت خدا ( شاید هم لعنت خدا ) رفتن! ببینیم این دفعه بازی‌مون میشه؟ یا نه؟

امروز : سیزدهمین روز فروردین سال هزار و چهارصد و سه
سحر بیست‌و‌یکم #رمضان

#سحرگاه
#فروردین
#عید_نوروز

به‌هرحال به زودی می‌میریم و همه‌ی این صفحه‌ها که امروز برای خیلی‌هامون چیزهای مهمی هستن، تبدیل میشن به آلبومی که ازمون به یادگار می‌مونه! همین!

به قول شاعر ناشناس:
ما نمانیم و عکس ما مانَد
گردش روزگار بر عکس است

#اینستاگرام
#رباعی
#عید
#نوروز
#مهدی_زنگنه
https://www.instagram.com/reel/C5M9g-ptg6n/?igsh=NjZiM2M3MzIxNA==

واگویه‌ی دبیر نخستین کنگره ملی نوحه با نوحه‌سرایان و نوحه‌خوانان درگذشته

آغاز سخن به نام او اما بعد

سلام
سلام به همه‌ی شما که یکشنبه دوم مهر، از روی صحنه، اختتامیه‌ی نخستین کنگره ملی نوحه را نگاه می‌کردید.
سلام آقا یونس!
سلام حاج حجت!
سلام محسن جان!
جای شما اصلا خالی نبود. ممنون که دعوتم را پذیرفتید و از ارباب اجازه گرفتید و آمدید. یکشنبه همه‌ی دلخوشی من حضور شما بود. لابلای آن همه شلوغی و جمعیت و دوندگی، هر بار نگاهم به دکور می‌افتاد با دیدن شما جان تازه‌ای می‌گرفتم.

حاج اکبر! خودت بهتر از همه می‌دانی که چقدر برایم عزیزی. هرچه باشد بچه محلیم! لطف کردی آمدی!

محمدزمان! ببخشید! می‌خواستم برایت یک ویدئوی کوتاه بسازم تا همه بفهمند چطور چندین و چند سال پای رکاب حاج صادق آهنگران ایستاده بودی و مناسبت به مناسبت برایش شعر و نوحه می‌سرودی! تا همه ببینند چگونه خودت را به دورافتاده‌ترین نقاط کشور می‌رساندی تا در یادواره‌های شهدا، دور از ادا و اطوارهای ما شعر بخوانی! تا همه بفهمند قبل از این‌که در آتش بسوزی، در حرارت عشق حسین بی‌سروصدا می‌سوختی!

آقا غلامعلی! شک ندارم تو هم آنجا بودی؛ علی‌الخصوص وقتی محمدآقا نقاشی حسن روح‌الامین را بوسید. دیدی؟ پرده‌ای از خرابه‌ی شام بود. مگر خودت وصیت نکرده بودی: " هر وقت روضه گرفتید مرا هم یاد کنید؟ من در آن عالم دوست دارم به روضه بیایم" یادت کردیم و آمدی! برای تو فرقی میان سالن برج میلاد با خانه‌ی محقر پیرزن خانی‌آبادی وجود ندارد. هرجا روضه باشد و اسم تورا ببرند حتما هستی.

حاج احمد! شنیدی؟ محمدحسین "همه جا کربلا" خواند. مطمئنم همان لحظه با حاج حبیب‌الله خاطرات چارپایه‌های بازار را مرور کردید. راستی این نوحه چیست که هر جا می‌خوانند حال جماعت عوض می‌شود؟

سیدجواد! هربار به سمت تریبون نگاه می‌کردم، پشت سر نجم‌الدین لبخندت را می‌دیدم. چه حالی می‌داد! هنوز هم چشم‌های نافذت دل می‌برد.
سید! این روزها عده‌ای می‌گویند برگزاری کنگره نوحه کار خوبی نیست! تفرقه افکن است! می‌گویند دارم با دستگاه امام حسین بازی می‌کنم! اما تو که می‌دانی دنیا دست کیست؟ خودت بگو! الان که همه آن‌طرف سر یک سفره نشسته‌اید بگو! بگو که حساب آنجا با اینجا فرق می‌کند. تو و شاحسین اگر هم‌زمان به دنیا برگردید ، کنار هم می‌توانید نوحه بخوانید؟ الان را نگاه نکن که همگی دور ارباب‌تان حلقه زده‌اید! حاج اکبر که مخالف سرسخت شعر محاوره‌ای بود، "ترانه ای که دل می‌بره" را تحمل می‌کرد؟

اصرار داشتیم که فارغ از هر دسته و رسته‌ای، همان‌طور که آن طرف کنار یکدیگر هستید، روی صحنه جمع شوید و ما را تماشا کنید. آن وقت متهم می‌شویم به تفرقه! عیبی ندارد! من که کوتاه نمی‌آیم! کار خودم را می‌کنم. سال آینده هم ترکیب هیات داوران آن‌قدر رنگارنگ خواهد بود که حق هیچ‌کسی ضایع نشود.
امسال خیلی‌ها بودند؛ اما خیلی‌ها هم نبودند. اثری ارسال نکردند. حیف شد. خدا کند سال بعد تمام نوحه‌سراها کنگره را از خودشان بدانند. همان روز هم خطاب به حاضرین اعلام کردم قدم اول است. حتما خطا دارد. حتما اشتباه دارد. نقد کنید. اما بی انصافی نه!
آقا بخشو!
حاج سیدرضا!
استاد خوشدل!
هیچ‌کس مثل شما نمی‌داند که چقدر مشتاقم قاب عکس من هم کنار شما روی صحنه‌ی اختتامیه کنگره نوحه باشد؛ اما تا زمانی که هستم و راهم بدهند پای "نوحه" می‌ایستم و هر سال هم شماها را دعوت می‌کنم.

یاعلی

مهدی زنگنه
سه‌شنبه چهارم مهرماه هزار و چهارصد و دو