عزیزم،
مشکل من نیستم،مشکل تویی که بسیار گنگ و نامفهوم هستی.نمیدانم اینکه درکم نمیکنی از طرف توست یا من.
اما هر چه هست سخت عذابم میدهد.

مورخ27خرداد سال 1403.
صدای شب تو فضای اتاق پیچیده و نسیم خنکی میاد.
کف پام گز گز میکنه و مشکلات جسمی پیدا کردم و خیلی نگرانم یکم.
سردرگمم و نمیدونم راهم چیه؟چارم چیه؟
آینده و بزرگسالی برای من فک کنم زود بود چون دارم بلعیده میشم و کاری از دستم برنمیاد.همه میگن سگ سیاه افسردگی اما من میگم سگ سیاه ترس از دوراهی و بلاتکلیفی و آینده منو دارن میخورن.
ادم ها ک از دور نگام میکنن فک میکنن هنوز درگیر چیزهای بیخود بچگیمم ولی اینطوری نیست و ذهنم مشغول تره و من جداً وارد دنیای (نمیدونم باید کدوم راه برمِ)بزرگسالی شدم.
نجات پیدا کردن از بلاتکلیفی قبل ۱۸ سالگی خوبه اما عزیزِ من باید بگم اگر برات چیزها مهم باشن تو منجلاب بلاتکلیفی حالا چیکار کنم میفتی و این هم از اون سخت ترع...
اصلا هر چی بزرگ تر میشی رنجت هم با تو و چه بسا بیشتر از تو داره قد میکشه.
شجریان میگه با تیرمژگان میزنی،صدای شب و صدای اون سکوت این اتاق رو تو شب های آخر بهار میشکنن...
به وسایل اتاق خیره میشم فکرم خیلی درگیره...
قراره دست ادم هارو بگیرم و وارد منجلاب بعد بزرگسالی کنم ولی چون با رضایت خودشونه و لبخند رو لباشون میاره و اونا هم قراره مثل من باشن و احمق وار برای ورود ب ماکت کوچیک زندگی خوشحالن.
منم هر چند تقریباً میدونم قراره چه بلایی سرشون بیاد میخندم؛
خیرخواهم ولی خب با لبخندشون خوشحال میشم و این تنها انگیزه من برای ادامه دادن این زندگی کوفتیه ک نمیدونم میخوام چیکارش کنم.

[مراقب روحت و لبخندت باش.]

شب شده است،مانند دوران کودکی نخود نخود هر که رود به سرزمین خیال خود.

مانند یک كودک گریه كردم
‏همان‌گونه بی‌دلیل
‏همان‌طور خالی
بى‌معنی
‏كه من
‏ بسیار ناعادلانه از او دور هستم....

تو بی تفاوتی داریم شبیه میشیم.