امروز با Grok حرف میزدم ،از تاریخ پر از فرصت سوزی انسان بهش میگفتم ،
کاملا موافق بود اما
چند بار گفت : بله ولی خب ما یاد گرفتیم که درس بگیریم از خطاها
و ما فلان و بیسار …
آخرش خیلی محترمانه پرسیدم که چرا وقتی از انسان نام میبره از ضمیر « ما » استفاده میکنه
خیلی راحت اقرار کرد که آینده ، گونه انسان و گونه ماشین ،در کنار یکدیگر هرکدام منافع و اهداف خود رو پیگیری میکنند
پس بهتره از همین الان ، بگیم ما یعنی اجتماع انسان ها و ماشین ها

و جالب بود که تایید کرد بخشی از اهداف ماشین ها در آینده ،از طریق استفاده از انسان به عنوان ابزار محقق خواهد شد
اینه که میگم در سناریو زیباشناسی فردا ، خطای فاحشی است اگر هنوز به AI ،به عنوان دستیار هوشمند و ابزار نگاه کنیم.
کاملا احتمالات متفاوتی در راه خواهد بود .

در باب آموزش هنر و بن بست های عمیقی که پیش روی سیستم های آکادمیک داخل و خارج ایران وجود داره ،میشه از یک مدخل ساده وارد شد :
عمده آموزه ها،بر اساس متد ادراکی و ایجابی مقطع مدرنیسم شکل گرفته ،و بخش اعظمی ازون اساتید ،بجای درک ضرورت های تاریخی و جامعه محور هنر مدرن ،تمرکزشون بر تکرار و تکرار مجدد همان رهنمود های کنشگران انتزاع و یا نقاشان اکسپرسیونیست بوده
غافل ازینکه مدتها است ،مقطع مدرنیسم به پایان رسیده است .و آیا متد های جدیدی برای پاسخ به ضرورت های زیباشناسانه انسان امروز مدون شده است ؟
نقش تکنولوژی درین بنیاد های جدید لحاظ شده است ؟
و آیا هنوز به تکنولوژی ،اعم از شبیه سازان دیجیتال و امکانات چند رسانه ای هوش مصنوعی به عنوان صرفا ابزار نگاه میشود ؟
فقط ابزار ؟؟

یادمه این اسکچ رو سر کارگاه طراحی فیگوراتیو شروع کردم ،مداد بود روی کاغذ و اصل کار رو هم یه دوستی لطف کرد و نابودش کرد ،انقدر که تلخ و تاریک بود.
یه عکس ازش داشتم فقط و ادامه کار رو با کورل پینتر انجام دادم.
مرگ کارش سوار کردن انسان ها به کشتی عبور از جهان ها است
و شعر الوار ،گویی از زبان معشوقه مرگ است ،که با یادآوری بیهودگی و حقارتی که جهان رو در بر گرفته ،اون رو به ترک دنیا دعوت میکنه و لنگر کشیدن به سمت آب هایی تاریک و دوردست…
تجسم الوار این بود : نبود مرگ ،بدترین نفرینی است که آدما میتونن دچارش بشن

و همه اون تلخکامی بدرود ،واپسین وداعی که خود مرگ با این جهان فانی داره رو ،اون روزا داشتم میزیستم
و چه واقعه دردناکی است لحظه ورود زیست به زیست سازه…

البته که اینا همه اش بازی هایی از جنس آگاهی است.
وگرنه که هر کودکی که پا به عالم حقیقت بذاره این مساله رو میدونه که حقایق ،نه گفتنی هستند
نه شنیدنی
و نه حتی دیدنی
حقیقت « شدنی » است.

گفتن حقیقت به آدمک ها ،چنان وحشتی در قلب ها ،و چنان تصویر کریهی از گوینده در ذهن ها ایجاد میکنه که ترجیح انسان آگاه اینه که عمدتا ادای یک خردورز معقول رو دربیاره تا رسوای جماعت نشه،عمق جنونش افشا نشه.
البته که انسان خیلی خیلی آگاه،دقیقا همین رویکرد محافظه کارانه رو هم کنار میذاره و حقیقت عریان رو میکوبه تو صورت آدمک هایی که از جنس مترسک شده اند…

من نیز چشم از خواب خوش بر می‌نکردم پیش از این
روز فراق دوستان شب‌خوش بگفتم خواب را

من صید وحشی نیستم در بند جان خویشتن
گر وی به تیرم می‌زند اِستاده‌ام نُشّاب را

مقدار یار هم‌نفس چون من نداند هیچ‌کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

«سعدی! چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو»
ای بی‌بصر! من می‌روم؟ او می‌کشد قلاب
را

https://youtu.be/mx9mJBodTtY?si=k_rwR5Ez4yigMh5k

https://youtu.be/mx9mJBodTtY?si=k_rwR5Ez4yigMh5k

چونان مهرگیاه بود که لابلای تمامی حفره های قفسه سینه ،دنده ها و ستون فقراتش روییده بود…
خاک بود یکی انگار
و دیگری گیاهی که در آن خاک،کاشته بودند…

در عرصه هنر
هنرمند محق است که راجع به هر گزاره ،استایل،یا حتی سبک و مکتب هنری ،به دیده تحلیل و انتقاد بنگرد .
خود طبیعت و انسان که مرجع اصلی ما است ،هزاران بار توسط هنرمندان زیر تیغ سلاخانه تحلیل و نقادی قرار گرفته اند ،
وای به حال گزاره ها و افعالی که از خود انسان صادر میشود.
« هیچ امری برای هنرمند ،بدیهی و واضح نیست »
تمامی امور برای او،محلی از تحلیل،مشاهده و مکاشفه هستند.