من خودم تصمیم می‌گیرم واسه کی احمق باشم واسه کی نه.

‏زندگی هر روز به شدت مشغول اثبات اینه که "تازه کجاشو دیدی، این که چیزی نیست"

ولی اگه خوانواده نبود شاید روانمون این نبود.

ولی اون تنها کسیه ک میتونم باهاش درمورد سیمان بین آجرا حرف بزنم و خسته نشم?****

اون خداست ک میبخشه من جواب بدی رو با بدی میدم.

به قول شایع:
خوشحال نمیشه از خوشحالیت کسی

شاید بهتره به جای مرور کردن خاطره ها یه جدیدشو بسازیم?