یادته خودت سیگارتو گذاشتی بین لبام؟ اگه الان بودی بازم انجامش میدادی مگه نه؟ بعد بازم میذاشتی سرمو بذارم روی پاهات به نور رنگیای سقف نگاه کنم؟ کاش الان بودی؛

شاید تو یه زندگی دیگه تو تا همیشه پناهم بمونی.

ساعتا تلف میشن، خودمو از دست میدم، هیچی نیست ابدی نه، آدما عوض میشن..
آسمونا همیشه، یه چیزی به من میگن، ستاره‌ها محو میشن، آدما میان میرن.

پیر شدن که به سن نیست آدما با بی‌پناهی هم پیر میشن.

وقتی شروع کرد به صحبت کردن راجب احساساتش، از درون تنهاتر و ناامیدتر شد؛ بی‌پناه بودن خیلی برای تن‌ خستش درد داشت.

کاش ی بات بود اونایی که اینجارو چک نمیکنن رو ریمو میکرد

واقعا همه‌ی حرف نزدنا، سکوت کردنا، خستگیه زیاد بخاطر کارایی که میکنم تا به چیز دیگه‌ای فکر نکنم؛ آخر شب که میرسه جاشونو میدن به دردای عصبی.

ساعتا خیلی آروم و ساکت میگذرن، بدون هیچ احساس خاصی یا حتی یکم لبخند زدن، این خیلی ناراحت کنندست که زمان هم نمیتونه چیزی رو بهتر کنه چون انگار بین هر دقیقه‌ای که میگذره منم دارم گم میشم و از هیچ طریقی نمیتونم خودمو پیدا کنم.