بدون ايجاد "بى‌نظمى" هيچ انقلاب کبيرى کار خود را از پيش نبرده و نميتواند از پيش ببرد.
زيرا ارتش متحجّرترين آلت پشتيبانى از نظام کهنه، سفت و سخت‌ترين تکيه‌گاه انضباط بورژوايى و پشتيبانى سلطه سرمايه و وسيله حفظ و تربيت روح انقياد برده‌وار در زحمتکشان و تابع نمودن آنان به اين سلطه است. ضد انقلاب هيچگاه وجود کارگران مسلح را در کنار ارتش تحمل نکرده و نميتواند تحمل کند. انگلس مينويسد: در فرانسه پس از هر انقلاب کارگران مسلح بوده‌اند: "به اين جهت نخستين اصل مسلّم براى بورژواهايى که بر مَسنَد قدرت قرار داشتند، خلع سلاح کارگران بوده است".

لنین
انقلاب پرولتری و کائوتسکی مرتد

راه مارکس
@MarxWay✯

خرد دقیقه ای است در بطن طبیعت، خرد در مقام نیرویی روانی که به آهنگ مقاصد صیانت نفس خود را منشعب میکند، همان طبیعت است، لیکن همین که خرد خود را شقه کند و در تقابل با طبیعت نهاده شود، به دیگر سویِ طبیعت تبدیل میشود.
خرد در حالی که باد طبیعت را به گونه ای گذرا میخواباند، با طبیعت این همان و نا این همان و بر وفاق مفهوم خاص خود دیالکتیکی میگردد.
در عین حال، همین خرد هرچه لگام گسیخته تر در مقابله با طبیعتی که در بطن آن دیالکتیک است به مطلق تبدیل شود و از این وضع خود نیز غافل گردد، پیش تر در مقام صیانت نفسی که بند گسلیده، به درون طبیعت واپس مینشیند؛ خرد تنها در مقام بازتاب طبیعت مافوق طبیعت میگردد.

تئودور آدورنو
دیالکتیک منفی

راه مارکس
@MarxWay✯

بردگانی که از بردگی سخت آزار می‌بینند و به علت برده بودن از هرگونه آزادی محروم اند، یا در زندان ها نگه‌داری شده یا به زنجیر بسته شده اند، یا به کار های طاقت فرسا گماشته شده اند، از زمره بردگانی نیستند که در محدوده تعریف من قرار دارند؛ زیرا آنان نه بر اساس قرارداد بلکه به علت ترس کار میکنند.
به همین جهت اگر فرار کنند یا گلوی ارباب خود را ببرند، ابدا کاری برخلاف قوانین طبیعت انجام نداده اند.
زیرا کسی که دیگری را به زنجیر میکشد بدین وسیله نشان میدهد که نمی‌تواند به موجب قراردادی که قوی تر از زنجیر باشد اعتمادی در زندانی خود ایجاد کند.

توماس هابز
درباره شهروند

راه مارکس
@MarxWay✯

پول، خداوند رشک ورز اسرائیل است که هیچ خداوند دیگری یارای ایستادگی در برابرش را ندارد.
پول، تمام خدایانِ انسان را به پستی می‌کشاند و آنها را به کالا تبدیل میکند.
پول، ارزشِ جهان‌شمول و قائم به ذات همه چیز است؛ و از این رو همه‌ی جهان، چه جهان انسانی و چه طبیعت را از ارزش های ویژه خود تهی کرده است.
پول جوهر از خود بیگانه شده‌ی کار انسان و هستی انسان است و این جوهر بیگانه، بر او چیره میشود و او آن را میپرستد.

خداوند یهودیان، دنیوی گشته و به خدای جهان تبدیل شده است.
اسکناس، خداوند واقعی یهودی است.

مارکس
درباره مسئله یهود

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯

مذهب تضادی با کمال یافتن دولت ندارد.
از آنجا که وجود مذهب نشانه وجود یک نقص است، سرچشمه این نقص تنها میتواند در ماهیت خود دولت جستجو شود.
ما دیگر مذهب را علت نمی‌دانیم بلکه آن را تجلی کوته بینی دنیوی بشمار میآوریم...

ما بر این عقیده نیستیم که آنان برای رهایی از محدودیت دنیوی، باید کوته بینی مذهبی را کنار بگذارند، ما بر این باوریم که آنان زمانی که خود را از محدودیت دنیوی رها سازند، بر کوته بینی مذهبی فائق خواهند آمد.

ما مسائل دنیوی را به مسائل الهی تبدیل نمیکنیم، ما مسائل الهی را به مسائل دنیوی تبدیل میکنیم.
تاریخ به اندازه کافی در خرافات حل شده است، ما اکنون خرافات را در تاریخ حل میکنیم.

مارکس
درباره مسئله یهود

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯

بر مبنای شرایط اجتماعی است، که عشق با احساسات طبیعی عشاق بی ارتباط میشود، به شوهر حسود اجازه میدهد تا بر زنش غل و زنجیر ببندد، چون خسیسی که گنجینه طلای خود را پنهان میکند، چرا که زن به بخشی از سیاهه‌ی کالاهای او بدل میشود.

مارکس
پوشه و خودکشی

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯

نظام سرمایه‌داری آینده‌ای ندارد، به همین جهت ناگزیر به گذشته (مذهب) و به اجداد مقدس‌اش چشم می دوزد. اما کارگران گذشته‌ای اندوه‌بار دارند و آینده از آن آنهاست.
سرمایه‌داران شعارها را بر زندگی مردم مقدم میدانند اما در اینجا ما زندگی مردم را بر شعارها مقدم می دانیم، آنها (اجداد مقدس) مرده اند، پس بگذارید مردگان و گذشتگان مال سرمایه‌داران باشد، ما مَردم زنده را همراه خود میدانیم.

مارکس
هجدهم برومر لویی بناپارت

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯

جان‌استوارت میل، هم از نظریه ریکاردو درباره سود رونوشت برمیدارد و هم نظریه‌ی «پاداشِ پرهیز» سینیور را به آن ملحق میکند.
او همان‌قدر که با تضاد های پوچ احساس راحتی میکند با «تضاد» هگلی که سرچشمه تمامی دیالکتیک است، احساس بیگانگی.
اقتصاد دان عامی هرگز این اندیشه‌ی ابتدایی را درک نکرده است که هر عمل انسانی میتواند به مثابه‌ی «پرهیز» از عملِ ضد آن تلقی شود.
خوردن، «پرهیز» از روزه گرفتن است؛ راه رفتن، پرهیز از ایستادن است؛ کارکردن، پرهیز از تنبلی؛ تنبلی، پرهیز از کارکردن و غیره.
این آقایان خوب بود گاهی درباره‌ی این حکم اسپینوزا می‌اندیشیدند که میگوید «تعین، نفی است.»
(Determinatio est negatio)

مارکس
سرمایه

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯

از این فرصت استفاده میکنم تا چند کلمه ای درباره‌ی ایرادی بگویم که یک نشریه آلمانی-آمریکایی درباره اثر من، در نقد اقتصاد سیاسی، ۱۸۵۹، گرفته بود.
به گفته ی این نشریه، نظر من که هر شیوه‌ی تولیدیِ معین و مناسبات تولیدی متناظر با آن، به عبارت خلاصه «ساختار اقتصادی جامعه، پایه ای است واقعی که بر آن روبنایی حقوقی و سیاسی سربرمی‌آورد و شکل های معین آگاهی اجتماعی با آن در انطباق اند»
و
«شیوه‌ی تولید حیات مادی، فرایند کلی حیات اجتماعی، سیاسی و فکری را تعیین میکند.»

برای دوران کنونی‌مان کاملاً صدق میکند، زیرا منافع مادی در آن غالب است، اما نه برای سده های میانه که کاتولیسم بر آن تسلط داشت یا برای آتن و رم که سیاست بر آن غالب بود.

در وهله‌ی نخست، غریب به نظر می‌رسد که کسی بپندارد این عبارت پردازی های شهره‌ی آفاق درباره‌ی سده های میانه و جهان باستان بر دیگران مجهول است.
یک چیز روشن است:
سده‌های میانه نمی‌توانست از قِبَلِ کاتولیسم و جهان باستان، از قِبَلِ سیاست زندگی کند.
برعکس! شیوه‌ی گذران زندگی این اعصار نشان میدهد که چرا در یکی، سیاست و در دیگری، کاتولیسم نقش عمده ای را ایفا می‌کرده است.
از این گذشته، فقط آشنایی مختصری با مثلاً تاریخ جمهوری رم کافیست تا دریابیم که راز آن تاریخ، تاریخ مالکیت ارضی است.

دون کیشوت هم مدت ها پیش، تاوان این تصور خطای خود را داد که ماجراجوییِ سلحشورانه میتواند با تمام شکل های اقتصادی سازگار باشد.

مارکس
سرمایه

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯

شکل اقتصادی خاصی که در آن کار اضافیِ پرداخت نشده از تولید کنندگانِ مستقیم بیرون کشیده میشود، رابطه‌ی سلطه و بندگی را تعیین میکند؛ همانطور که این رابطه مستقیما از خود تولید می‌روید و به نوبه‌ی خود به مثابه عاملی تعیین کننده به آن واکنش نشان میدهد.
بر این اساس، کل پیکربندی جامعه اقتصادی ناشی از روابط واقعی تولید، و از این رو شکل سیاسی خاص آن نیز بنا میشود.

مارکس
سرمایه جلد ۳

#مارکس | راه مارکس
@MarxWay✯