اطرافش شلوغ بود ولی تنها بود

زبونِ تلخش بُرَنده‌تر از هر سلاحیه

زمان همین‌طور سیاه و یکنواخت طی می‌شد تا روزی که دیگه حتی هدفی برای ادامه دادن نداشته باشه

صدایی از جنس ناقوس مرگ توی گوش‌هاش پیچید و راه نفسش رو برید

هر چیزی حدی داره دیگه شورشو که نباید درآورد

+براش چی‌کار می‌کنی؟
_بهترین لحظه‌ها رو براش می‌سازم

طوری که سرمایِ امروزم خواستنیه

واقعا چرا باید تو این روز برم سر کلاس اونم برای همچین درسی؟

که انسان مبتلا به عارضه‌ی لمس است
عطش او بی‌وقفه و جنونش غیرقابل توجیح