ژو بوسکه، شاعر فرانسوی که در جنگ جهانی اول تیر خوردو نوشت: "جراحاتم قبل از من بود. به دنیا آمدم تا تن‌ دارشان کنم.

تنها این من نیستم که رنج می‌کشم؛ همه‌ٔ انسان‌ها امیدشان به ناامیدی می‌کشد و از انتظاراتشان جز فریبی به جا نمی‌ماند.
گوته

هیچ زبانی چنان رسا نیست که بتواند جوابگوی آن‌همه درد و رنج باشد. زبان‌ها همه بسیار نارسا هستند.
فرانسوا ولتر

‌‌‏ کسی از گل و گیاه سر در میاره؟!
چند وقته پژمرده هستم.
‌

ما نیازمند کمی شفقت بودیم. زندگی‌هامان به حد کافی احمقانه بود. چیزی باید ما را نجات می‌داد.
بوکوفسکی

جبهه گرفتن نسبت به درد اشتباهه،
مسئول معنا بخشیدن به خیلی از مسائل حیاتی و مهم زندگی همین دردا میشن. هیچکس مرد متولد نمیشه، مردا بوجود میان. هیچکس محکم متولد نمیشه ریشه میکنه این صفت کم کم در وجودت بر اساس دردای زندگیمون و واکنشایی که در خیلی از موقعیت های بوجود اومده تو زندگی نشون میدیم دراصل اینکه واقعا ضعیفی یا قوی ، ذات خوبی داری یا نه خیلی از جواب پاسخ های ذهن نیاز ب روان شناس نداره کافیه یکم فکر کنی توی سخت ترین شرایطات و بدترین حالتای روحی و جسمیت از خودت چه واکنشایی نشون دادی چه عواملی رو ایجاد کردی. جواب همشون همونجا پیدا میشن!
.
یاد بگیریم از مشکلاتو دردا مرد بسازیم نه بهونه ای برای نامرد سازی.

عزیز قدیمی، فراموش نکن قلبی که عشق تو بر تمام آن غالب شده هیچ‌وقت توان فراموشی‌ات را ندارد.

ومن تو را و احساسی که به تو دارم را در جایی بین استخوان‌ های سینه‌ام پنهان کرده‌ام.

چقدر انسان تنهاست. مثل پر کاه در هوای طوفانی.
سمفونی مردگان

گفت: از چشمانت گواه است که در تمام وجودت غم و اندوه خانه ساخته.