#فردوسی:
شب آمد ،  بشد کارگر ناپدید
چنان شد کزان پس کس او را ندید

روان انوشه‌ی معدن کاران رنجکش میهن شاد و یادشان جاودان 🖤
بر خانواده‌های این گرامیان دلگرمی باد💔

#شاهنامه
#معدن_طبس
@golvajeArt

🔺پاییز
🔺شاهرخ شاهید

#سه‌گانی

ای کاش در گلگشت پاییز
سازشگری از رنگ‌ها را یاد گیریم
گاه خزان هم، پیش هم زیبا بمیریم

#فرهود_ربیعی
🍁
@golvajeArt

زنده‌نام #حبیب_محبیان
#ایران‌بانو

پاینده و سرفراز مانی میهن
زادآور هرچه پهلوانی میهن
آرامش دوستان پاکی و دلیر
پیرایه‌ی زخم دشمنانی میهن

جانم به ره تو پیشکش باد ایران
همواره بمان خرم و آباد ایران
از دشمن و بیم خشکسالی و دروغ
باشی به پناه ایزد آزاد ایران

#فرهود_ربیعی
#چکامه_پارسی

@golvajeArt

?
#سه_گانی

بنگر که کِلک، توان و جان دارد
دستی پسِ پرواز روشنایی
این بال خِرد بر آسمان دارد

#فرهود_ربیعی

? روز کِلک (قلم) گرامی باد

@golvajeArt

دماوند ?
موسيقى: #مرتضى_حنانه

بیدادگران ناخوشایند
این خانه گرفته‌اند در بند
بستان داد از گجسته خویان
«ای گنبد گیتی ای دماوند! »

#فرهود_ربیعی

به‌فراخور روز ملی دماوند

? @golvajeArt

ایران، رغم انف منکران خاصه از میان طایفۀ چپان، مملکتی بزرگ و متمدن بوده و در وارد کردن اقوام دیگر در دایرۀ تمدن نیز سهم عمده داشته است. اساساً مملکتی معمولی نبوده است. شهرهای بزرگش چون اصفهان و مداین و هرات و مرو (و امثال بخارا و سمرقند را نیز باید داخل در اینها کرد) شهرهای معمولی نبوده‌اند و زبانش نیز زبان معمولی نبوده. این خاصیّت «امپراتوری» است که اقوام و فرهنگهای گونه‌گون را در خود جمع کند و فربه شود. این امپراتوری هم منحصر در آنچه ایران باستانی می‌گویند نبوده؛ «امپراتوری اسلام» نیز در قسم بزرگی از قلمروِ صاحبانش وابسته به ایرانیان و در بعضی ادوار قائم به آنان بوده است. اما، از بعضی ادوار و در بعضی نواحی که بگذریم، چند قرن است که تن این ملک نزار شده و کمابیش سیصد سال است که زبانش را مخصوصاً از واسطۀ نفوذ بریتانیا از چندین سرزمین بیرون کرده‌اند (و هنوز از بی‌کفایتی ما می‌کنند) و فرهنگش را نیز مخصوصاً صاحبانش لاغرتر و محصورتر و بسته‌تر و ناتوانتر نموده‌اند. فی‌الجمله مدتهاست که در سراشیب افتاده، گرچه در قرن گذشته دوباره قدی برافراشت. امروز نمی‌توان برای فربه‌ شدن آن امپراتوری ساخت، ولی راههای دیگر که اقتضای جهان جدید است البته می‌توان پیمود. می‌شود که هر کس پا در هر راهی که می‌گذارد برای ایران نیز قدمی بردارد؟

? آرش کماندار

سراینده: #هما_ارژنگی

از دامن کوهسار البرز
می‌ریخت به صخره‌های تب‌دار
سوزنده شراره‌های خورشید
وان قامت دلکش دماوند
با آن همه فَرّ و سرفرازی
لرزنده به خود ز بیم و امید
آن روز غریب محنت‌انگیز
پیمانه‌ی بخت شادخواران
در چنبر چرخ  باژگونه
در شهر همه نشان غم بود...

در ساغر قلب میگساران
جوشنده شرنگ نامرادی
رخساره‌ی مردمان دژم بود
آن روز حدود و مرز ایران،
آزادگی و غرور انسان
در پرش تیر یک کمان بود
می‌رفت یگانه سربداری
بر مسلخ عشق و پایداری
آوردگه‌اش نه آنچنان بود...

چون شیر که رو کند به نخجیر
آن سخت‌کمان آتشین  تیر
کز وحشت ننگ و بیم تحقیر
می‌جست به کار خوش تدبیر
می‌رفت که در پناه یزدان
خود نقش زند نشان تقدیر
بازو بگشاد آن  کماندار
رو جانب کوه و آسمان کرد
بدرید سپید جامه بر تن
سر بر سر صخره‌ای همی سود
دادار یگانه را ندا داد...

پژواک بلند خواهش او
پیچید به قلب کوه البرز
جوشید گدازه‌های سوزان
در سینه‌ی سنگ‌ها شتابان
غرید پلنگ خفته در کوه
آهو بچگان ز جان هراسان
آنگاه ز اوج آسمان‌ها
ابری چو غبار سر برآورد
توفنده نهاد گردبادی
کوبید به چهر کوهساران...

فرهیخته آرش کماندار،
آن گرد نژاده‌ی سر افراز
دل بر کف و جان در آستین گفت:
ای یاور و یار پاکبازان
ای بر دل خسته‌ام تو درمان
من قاصد افتخار و نورم
شیراوژن و پر دل و جسورم
جانبازی من چو نیست بازی
بر من تو ببخش سرفرازی...

آنگاه  به نام ایزد جان
با یاد وطن، خجسته ایران
آن تیر گزیده در کمان کرد
قربان شرف تن و توان کرد
آمیخت همه روان پاکش،
با سختی تیر تیز پران
وان تیر همه روان و جان شد
گویی که روان آرش و تیر
پیچید به هم چو آذرخشی
توفنده و جان شکار و سوزان
بر جانب اهرمن روان شد...

آرش،  به فروغ و نور ایمان
آن روز بلند تیرگان  را
بنوشت به قلب سرخ تاریخ
با خامه‌ی عشق و جوهر جان
بنهاد یکی نشان جاوید
بر سینه‌ی افتخار انسان
یعنی که ز جان گذر توان کرد
در آتش خشم و کین خطر کرد
و ز بازی آسمان حذر کرد
لیکن دل خود ز مهر ایران
هرگز نتوان برید آسان!

#آرش_کمانگیر

@golvajeArt

«ساز و آواز مخالف سه‌گاه»
آواز: استاد اکبر گلپایگانی #گلپا
همنوازان:
سیمین آقارضی
محمود رحمانیانفریدون حافظی

چکامه: افسانه یغمایی

نیمه شب با نوای ناكامی
از غم عشق ناله‌ها كردم         
در دل آن سكوت رویاخیز
گریه كردم خدا خدا كردم      
سر نهادم به دامن مهتاب
گفتگوی تو با صبا كردم    
تو وفا دیدی و جفا کردی
من جفا دیدم و وفا کردم

@golvajeArt

«سفر»

گویش: جلال مقامی
چکامه: سهراب سپهری
موسیقی: علی موثقی
پیانو: آندره آرزومانیان

پس از لحظه‌های دراز
بر درخت خاکستری پنجره‌ام برگی رویید
و نسیم سبزی تار و پود خفته‌ی مرا لرزاند.
و هنوز من
ریشه‌های تنم را در شن‌های رویاها فرو نبرده بودم
که به راه افتادم...
#سهراب_سپهری

@golvajeArt

۲۵ فروردین روز بزرگداشت پیر عطار نیشابوری و سالگرد درگذشت استاد دانشمند دکتر محمد جواد مشکور است.
به همین مناسبت فایل کتاب منطق الطیر عطار نیشابوری به تصحیح روانشاد مشکور (چاپ سال ۱۳۵۳) به شما عزیزان پیشکش می‌شود.
شاد باشید.
#بنیاد_نیشابور
https://t.me/bonyad_neyshaboor