از «لئوناردو داوینچی» عذرخواهی می‌کنم که
این همه عکس تو را مثل «مونالیزا» کشیدم . .

اگر پایان را می‌دانستم آغاز نمی‌کردم . .

بیوم چه خوشگل شد :"))

ستاره‌ها در آسمان بالا،
آرام و بی‌صدا می‌درخشند.
چشم‌هات بسته، خوابی آرام،
رویای شیرین در انتظار است.
به خواب خوش برو، دل شاد،
تا صبح باز گردد روز نو.

دلتنگی مثل خوره به جانم افتاده، آرام و بی‌صدا می‌خورد و چیزی باقی نمی‌گذارد.
شب‌ها که همه‌چیز در سکوت فرو می‌رود، این حس مثل سایه‌ای سنگین روی سینه‌ام می‌نشیند.
صدای قدم‌هایت را در خیال می‌شنوم، اما هیچ‌چیز نیست جز خلأیی که عین حقیقت است.
دلم برای چیزی تنگ شده که شاید هرگز نداشتم، یا اگر داشتم، حالا گم شده است.
زندگی گاهی شبیه همین دلتنگی است؛ پوچ، بی‌معنا و سنگین.

یعنی شاش تو دهن کابوس.