سودای دست کشیدن از نوشتن، برای همیشه. فراموشی. کامجویی از لذت تحقیرِ رنج‌ها و آدمهای کوچک. سکوت. در جلد دیگری فرو رفتن، مرخصی ساعتی. افراط، و ناگهان تعادلی مرگبار. سوزاندن تمام دست نوشته ها. ننوشتن. دیگر ننوشتن. و دروغ گفتن.

من باغکی بی‌بهارم
آیینه‌ای زنگ‌بارم
دریای امیدوارم
مغلوبِ مردابِ تقدیر

انگار خورشید طلوع میکرد که فقط دل مارا بسوزاند. با پای برهنه کف زمین داغ، دویدم سمت پله‌های پشت بام. و همان لحظه یادم آمد که دلم میخواهد بمیرم. اما عجیب است که این را به یاد آوردم. انگار همیشه میدانستم. مرگ شبیه آرزوی گمشده‌ام بود. ممکن است آدم چیزی را آرزو کند و آن آرزو به هر دلیل گم شود. مثلا بین شاخه‌های درخت سیب گیر کند یا کفتری وحشی آن را توک بزند. یا اگر از همه اینها جان سالم به در برد یک‌کاره و بی حواس، آرزویش در رودخانه بیفتد و بعد برود ته ته آب. اینطور آدم مجبور است تمام عمر دنبال آرزوی گمشده‌اش بگردد. و من تمام عمر تمام رودها را شنا کردم. هرجا درخت سیبی بود شاخه‌هایش را زیر و زبر کردم. چینه‌دان تمام کفتران وحشی را گشتم. اما آرزوی من دور تر از این حرفها رفته بود. شاید به سرزمینی دیگر. دلش نمیخواست از عالم راز بیرون بیاید و مال من شود. گریخته بود از چنگم. و همیشه گمشده ماند.

-از داستان

اشتباه نشود، من همانقدر که از دنیا و آدمها خوشم نمی‌آید، همانقدر در برابر آنها قوی هستم. با شرارتی که در خود میشناسم میتوانم ویرانه‌های زیادی را به بار بیاورم. این را هم بگویم که هرگز از آن اجتناب نکردم، منظورم ویرانی است، نابود کردن، به بازی گرفتن، حقیر شمردن. همه‌ی اینها را انجام دادم، به مقتضای نفرتم. به‌عنوان یک بازیگر هیچ احتیاطی در کارم نبود. تنها اگر از یک چیز پشیمان باشم، این است که هرگز آنقدر که باید متنفر نبودم. یعنی نفرتم کیفیتی خودشناسانه داشت. یک دام بودایی. نمیخواهم محکوم شوم به آدمی خوب بودن. آدمی محق بودن. گور پدر حق. راستش از آن نیک‌طبعی که همه از داشتن آن دم میزنند بدم میامد. وقتی دنیا اینهمه فاجعه‌بار است، به چه دردم میخورد که حق با من باشد؟

از قبل‌های بعد از مرگ

چندان ساده نیست تنهایی. زندگی با وجود دوستان رنگ و لعاب چشم‌گیرتری دارد. اما چه مهیب اگر یارانی سست خو و گمانه‌جو داشته باشی. با این ارواح کم ظرفِ کوته منظرِ لاجان، نسبت یافتن همانا عقوبت است. آنکه کردار و هنر و عملش جوش و خروش سفیهانه‌ی“من” نباشد، اوست که جلوه‌ی کبریایی دوست را داراست. او که مرا بخنداند و در خنده بگریاند؛ آنچنان که از بار این محنت هر لحظه هلاک خود را ببینم، و هر لحظه رهایی خود را.
هرگاه دلی از ایام شکسته داشتم او را دیدم. هرگاه خاطری مکدر داشتم دست زدودنده او آنجا بود. دیگران گفتند من ارجح تر است، و نشمه‌وار به کینه تن دادند. خوش ندارم هرگز به دام مهر کم جان ایشان افتادن را. دوستی زنگاریشان مرا می‌شکند. شهود می‌کنم و الا غریبگی نمیبینم.
اما آدمیزاد دریغی‌است پر پیچ و تاب. نیاز است و زحمت مدارا. سربلند کسی که خاکساری و خاموشی آموخت.

روی بنمای تا نظاره کنم
کآرزوی من از جهان این است

کار را باید دشوار کرد، زیرا فقط سختی‌ها الهام‌بخش افراد نجیب است.

-کی‌یرکگارد

در نظر لکان «فانتزی» یک لغزش است، لغزشی که به امر واقعی معنا می‌بخشد و در عین حال خود فاقد معناست. تکرار فانتزی باعث اثر گذاری آن بر واقعیت می‌شود. بنابراین آن فانتزی که در قالب رؤیا، عشق، امید، میل، عقده، نبوغ، توهم و غیره یک وضعیت دلبستگی برای فرد به وجود میاورد، توسط منبعی مرگبار تغذیه می‌شود.

فانتزی شما چیست؟ آن را بشناسید. شناخت فانتزی روراستی بی رحمانه‌ای را با خود می‌طلبد، اگرچه، در نهایت بنابر رأی لکان فانتزی از بین نمی‌رود. سوژه از فانتزی خود جدا می‌شود و این جدایی به ژوئیسانس بدل می‌شود.

یگانه راه تبری یافتن بشر از سطوح پست شناختن خود و به تبع آن تحصیل ذات متعال است.

من از روی آدمیان شرمسارم که رقصم شایسته‌ی آواز خرّم ایشان نیست.حرکاتم لنگ و ناهموار مینماید،گویی پا در هوا میکوبم و سر بر زمین می‌جنبانم...