تار شدی.

عاقبت کوچ می‌کنم به شهری که هرکس سراغی ازم گرفت، بگن دریاست. همیشه‌ی خدا دریاست.

با موهای بافته آدم متفاوتی‌ام.

نیامد.

صرف حضور در حوزه‌ی خبر، در هر زمینه و با هر واسطه‌ای کم‌کم به تو یاد می‌دهد که هرلحظه/ هرکجا آماده‌ی مواجهه با نشانه‌هایی باشی که شاید سال‌ها ذهن و زمان صرف کرده‌ بودی تا فراموششان کنی.

امروز حوالی سه و چهل دقیقه‌ی بعداز‌ظهر در میان انبوه اطلاعات کارفرما، با دو فیلم کوتاه مواجه شدم از اولین شخصی که مفهوم عکس و نگاه، راه و رفاقت، اشتیاق و اندوه توامان و بسیار تراژدی دیگر را با او شناختم.

مهم نیست چرا و چگونه و با چه واسطه‌ای گذر نگاه من به خاطرات افتاده است. مهم این است که من فکر می‌کنم فراموشی فریب بزرگی بود که انسان رنج‌کشیده آن را به امید رهایی از جراحت‌های به‌جامانده از خاطرات آفرید، اما هرگز در تحقق امید خودساخته‌اش توفیقی نیافت. و به‌گمانم الی‌الابد نیز توفیقی نخواهد یافت.

گفت‌و‌گو بر سر آن بود که شاید این اعتقاد که شبْ پایان‌بخش مناسبی برای وقایع یک روز است، عقیده‌ی اشتباهی باشد. چراکه روز برای آدمی زمانی تمام می‌شود که توانسته باشد واقعه‌‌اش را پشت‌سر بگذارد.
کسی گفت: مثلاً روز من از پنج بهمن هشتاد و هفت دیگر تمام نشد. هزار شب هم که بیاید و بگذرد، آن روز هنوز در من ادامه دارد.
سکوت شد.
و من ترسیدم. ترسیدم از آن‌که به‌یاد بیاورم تقویم از کِی بود که ثابت ماند. و روز از کِی بود که دیگر تمام نشد. و تو، از طلوع کدام روز، تا نهایت کدامین شب در من ادامه خواهی داشت.

تمایل به ترک تمامی خاطرات، الا آنچه با تو ساخته بودم.

ساعت دو و پنجاه دقیقه‌ی صبح نسخه رو تحویل پذیرش داد. نشست کنارم. سرم رو خم کرد رو شونه‌ش. گفتم فکر می‌کنی این زندگی ارزش این‌همه تاب‌آوری رو داشته باشه؟ گفت اگه باشن کسایی که نفس‌شون به نفس‌هات گره خورده باشه.

خوب نمی‌شم از این غم.

آدمی از بعضی دل‌شکستگی‌ها سالخورده بیرون میاد.