یه روزهایی تو زندگی به قدری امیدبخش هستن که باورت میشه ارزش داره ادامه بدی.

تو جمع نشسته بودیم مامان دستشو گذاشت رو شونم گفت این پسر منه بعد مدت‌ها پروانه‌های تو مغزم به پرواز دراومدن:))))))

وقتی ترم‌های اول کنفرانس داشتم از دو روز قبل آماده میشدم حالا رسیده ترم‌های آخر نه تنها هیچی نخوندم نشستم با بچه‌ها یه دست بازی کردیم.

خودمو با دستگاه‌های باشگاه به چالش میکشم.
با ترس و لرز نشستم به خودم اعتماد نداشتم اما بعدش که از پسش براومدم خودمو باور کردم.

وقتی وسط جنگیدن نتونستم مقاومت کنم کراواتمو درآوردم شبیه به آدمکی که عزیز‌ترینشو از دست داده فرو ریختم و به پهنای صورت اشک‌هام روونه شد. لحظه شماری میکنم تا این روزها تموم شه و "من واقعی" به جای سرکوب شدنش آزادانه زندگی کنه.

هیولای افسردگی سال‌هاست سایه‌اش افتاده رو زندگیم از لحاظ روانی تو نقطه‌ای هستم که ته خط برام محسوب میشه برای اولین بار میخوام واقعی بجنگم تا شکستش بدم، نمیخوام از زندگی دست بکشم.
هیچ وقت گریه این روز رو برای زنده موندن و رسیدن به آرزوهام قرار نیست یادم بره.

اطرافمو سیاهی در برگرفته به امید اون نور کوچیک ادامه میدم.

یه زمانی زیر بارون میرقصیدیم حالا به یاد تو و اون روزها اشک و خنده‌‌های عصبیم قاطی شده:)