دارم شبِ صد ساله رو، یک رَهه میرم.

دیگه وقتی مینویسن ”تو برای من قشنگ‌ترین جنگی هستی که نمی‌تونم توش برنده بشم." با تمومِ پوست و گوشت و خون‌م درکش میکنم.

هر آخرِ شب، یک «مائده یچیزی بگم دعوام نمیکنی؟»

هر یه کلمه‌ای از جزوه رو که نگاه میکنم (نمیخونم)، ده‌ها بار این احتمال که حربه‌ی کنسل کردن کوییز فردا به مناسبت روز اتاق عمل جواب میده یا نه رو میسنجم.

از آدم‌هایی که با همه میپرن بدم میاد. آدمایی که نه سن و سال براشون مهمه، نه شغل و کار و گرایش و هدف، نه قد و وزن و شکل و قیافه، نه هیچ چیز دیگه‌ای. سر هر میزی برسن میشینن، با هرکی دم دستشون باشه بیرون میرن و صحبت میکنن و همه‌جا هستن. نه شخصیت ثابتی دارن، نه علایق مشخصی و نه هدف خاصی. نمیدونم. نمیتونم به این جور آدما اعتماد کنم. حالا اسمشو بذارید اجتماعی. نیستمش!

البته یه خوبی ای هم که داره اینه که هر بار خواستی کسی و رد کنی و روت نمیشه، میشینی درمورد جو بیمارستان و وظایفت و بخشِ عمل های ادراری_تناسلی حرف میزنی؛ خودش دیگه راهِ رفتن و پیدا میکنه?

ترکیبِ پیگیریِ استاد اورولوژی و تدریسِ استاد ENT و اطفال‌مون از ما میتونه جراح بسازه نه اتاق عملی.
#no_offense_to_surgeons

خوشم میاد ۱۲شب که رد میشه، توی جمع انگار همه مشکلا حل میشه. یجوری روانمون شاد میشه که هیچ دراگ و متاعی نمیتونه این کارو بکنه.

دکتر امروز میگفت “داروی اسکازینا از جام شراب خَش تره”. از این به بعد پنج شنبه شبا همه تشریف بیارین کلینیک، مهمون من. همگی خیاری میخوابیم ر‌وی تختا، عا صفاااااا.

مدیرِ کلینیک یجوری بهم گفت تا ۲۹ اسفند برنامه نچین جایی، انگار منظورش دو هفته تا یکماه آینده س. بعد خوابگاه نهایتا تا ۲۵م اسفند گردن میگیرتمون. عالی.