رندوم یاد اون روزهایی اُفتادم که می‌خواستیم بریم مسافرت من می‌رفتم مدرسه مامان‌اینا می‌اومدن دنبالم دم مدرسه دنبالم و می‌رفتیم سفر. چه تصمیم‌گیرنده و مسئول نبودم اون سال‌ها؛ سفر چیزی بود که از آسمون می‌اومد، نه نیاز به برنامه‌ریزی و پول داشت نه نیاز به وسیله و جا. اتفاق‌ها خود به خود می‌اُفتادن، من حتی درباره‌ی این‌که بخشی از اون‌ها باشم یا نه، تصمیم نمی‌گرفتم. من هیچ‌کاره بودم، فقط زندگی می‌کردم. حالا همه‌کاره‌م و می‌دونم همه‌کاره بودن و زندگی کردن همزمان یه مقدار سخته.

هر چقدر بدم می‌آد آدم‌های رندوم بهم ویس بدن عاشق اینم که آدم‌هایی که دوستشون دارم بهم ویس بدن؛ هر چی طولانی‌تر بهتر، پادکست یازده ساعته اصلن.

بارون که میاد من حداقل ۸۰٪ غم‌هایی که دارم رو یادم می‌ره.

عجیب نیست؟ آدمایی که یه روزی اصلن نمی‌شناختی به مرور زمان تبدیل می‌شن به آدمایی که تصور کردن زندگی بدون اونا ناممکن به نظر می‌آد و شدن تار و پودت. عجبیه؛ دوست پیدا کردن در بزرگسالی خیلی عجیبه.

خواهرزاده‌م قلبمه.

هر چی پیرتر می‌شه آدم حوصله‌ی غصه خوردنم کمتر داره، غصه‌ها ولی کمتر نمی‌شن. بعد تو چون حوصله‌ی غصه خوردن نداری فرار می‌کنی، فرار کردنم همیشه هزینه‌های خودشو داره.

شاید هم زیادی به نموندن و رفتن بها دادم، شاید باید یه وقتایی موند و یه چیز بهتر ساخت.

تو را چون ترانه‌ی کوچکی
وقت ظرف شستن
زمزمه می‌کنم.

خیلی حوصله دارم ولی یهو همه‌اش تموم می‌شه. اصلاً نمی‌دونم کجا می‌ره لعنتی.

«چرا وادارم می‌کنید تا برای هر موقعیتی، متناسب با جوابی که حدس می‌زنم در آن لحظه دوست دارید بشنوید، پاسخی فرعی بیابم یا ببافم؟»